Tangowille

En een stoet van gelach en liedjes zal voorbijtrekken langs het witte pad dat mij jouw liefde zal brengen.

Regendruppel, dat is de titel van deze tangowals: Gota de lluvia. De tekst is heel dromerig, zeer wel passend bij een wals. De regendruppel zit op een bloem en is metafoor voor een gedroomde liefde. Het eerste couplet begint met de evocatie van de komst van de geliefde. De wind zegt haar naam, de hemel is klaarhelder, de wind koel, de zon warm, de vogels imiteren haar stem. Maar het refein vertelt iets anders, namelijk dat deze liefde misschien alleen een wensdroom is, gebaseerd op de eenzaamheid van de tekstdichter en geboren uit zijn verlangen naar licht. Het laatste couplet vertelt waar de tekstdichter zijn gedroomde liefde allemaal in herkent; in de middagschaduw, in het lied van een vogel, in een regendruppel op een bloem, in de vogelvleugel die trilt in de storm. Allemaal tekens van de geliefde die nooit zal komen. Het lied eindigt met de conclusie dat alle mooie dingen in de wereld om haar zullen huilen.

De tekst van deze tango is zeer poëtisch. Zó poëtisch, dat die bijna alleen maar geschreven had kunnen worden door Homero Manzi. En dat is ook het geval. De teksten van de dichter Homero Manzi (1907-1951) blinken uit door poëtisch taalgebruik. Het thema van deze wals is niet eens zo uitzonderlijk: een gedroomde, onwerkelijke liefde, maar de beelden zijn bijzonder evocatief: de stemmen van de wind die haar naam noemen, de vogels in het bos die haar stem imiteren, de lijster die moet huilen, de jasmijn die sterft. Zie ook andere prachtige tango’s van zijn hand, zoals bijvoorbeeld Despues, Fuimos, Malena, Mañana zarpa un barco, Paisaje (ook een wals), Recién en Tal vez sera mi alcohol. Zijn beroemde tango’s Barrio de tango en Sur zijn, hoewel ook zeer poëtisch, anders van aard omdat ze persoonlijke jeugdherinneringen oproepen. Daarnaast schreef Manzi, veelal met Sebastián Piana, ook tal van milonga’s.