Tangowille

Morgen hijsen we het anker

Morgen hijsen we het anker, zo heet de gelijknamige tango Mañana zarpa un barco van Demare en Manzi, hier verbeeld als schilderij. In het lied geniet een matroos van zijn vrije tijd aan wal: even vaste grond onder de voeten. Hij wil dansen met zijn meisje:“Laten we dansen tot de echo van de laatste maat,” zeg hij haar, “morgen hijsen we het anker, misschien kom ik niet meer terug”. Zijn meisje huilt. Hij, de zeeman, heeft geen idee waarom: “Laten we dansen,” zegt hij, “laten we vergeten”. Hoe het afloopt zegt het lied niet. Maar terug op zee, op het ritme van de golven, droomt onze matroos ’s nachts weer van de tango.

Meer over dit schilderij

Nummer Mañana zarpa un barco

Herfstschap

De wals Paisaje gaat over een herfstlandschap (“herfstschap”) dat aan de muur hangt, hier verbeeld als schilderij in een schilderij. Op het herfstdoek veel schaduw, nevel, wolken en mist, bomen in de aprilregen (in Argentinië zijn de seizoenen omgekeerd). Dit recent aangeschafte schilderij heeft de dichter opgehangen tegenover de plek waar het portret van zijn voormalig geliefde hing. In het herfstlandschap herkent de dichter het beeld van de voorbije liefde: hun beider levens ziet hij als donkere, treurige landschappen zonder licht, zonder hoop.

Meer over dit schilderij

Nummer Paisaje

Buurtliefde

De wals Romance de barrio, hier verbeeld als schilderij, gaat over een buurtliefde. De ingredienten zijn een eerste ontmoeting, een donker balkon, een ouderwetse tuin. Daarna de verwarring van de liefde: ingewikkelde brieven gaan heen en weer waarin de geliefde geen kleur bekent, de ene keer schrijft ze “Ja”, de andere keer “Nee”. Er worden fouten gemaakt, door onervarenheid of jeugdigheid. Ze maken het uit en beide geliefden blijven onthutst achter.

Meer over dit schilderij

Nummer Romance de barrio

Haventreurnis

Een nieuw onderdeel van deze website: tangoschilderijen van mijn hand. Het hierboven afgebeelde schilderij verbeeldt de tango “Tristeza marina” van Dames, Flores en Sanguinetti. In gewoon Nederlands luidt de titel: “Haventreurnis”. Het lied is de droeve geschiedenis van de zeeman die moet kiezen tussen zijn liefje en de zee. De dame in kwestie wordt omschreven als Margot, ze draagt een blauwe baret en een ketting met een kruis op haar borst. Het drama ontspint zich een ultrakorte dialoog: zij vraagt hem te kiezen tussen “zijn zee of mijn liefde”. Hij zegt nee en zij zegt tot ziens. Bam! Daarop wordt hij teruggeworpen op de eenzaamheid van de zee, zijn vrachtschip met kolen.

Meer over dit schilderij

Nummer Tristeza marina