Het hier afgebeelde schilderij verbeeldt de tango Yo te bendigo. De tekst van dit lied speelt in een non-descripte arrabal, een buitenwijk in Buenos Aires. Het wordt licht, een haan kraait, in de verte blaft een hond, een flikkerende lantaarn dooft zijn licht. Dan klinkt een gitaar. De snaren vertolken hartgrondig liefdesverdriet. De ochtendstond is echter geen moment voor wrokkige gevoelens. De gezongen tekst spreekt van vergeving: “Ik zegen je ondanks het kwaad dat je me hebt aangedaan, zelfs als andere armen je strelen en omhelzen”. Aan het eind van de tekst vlieden deze vergevingsgezinde woorden naar de hemel omhoog en verbergen zich in een ster. Poëtischer kan het bijna niet!
Meer over dit schilderijCategorie: Schilderijen
Mate brouwen
Dit schilderij verbeeldt de foxtrot Cebando mate uit 1969. Mate is de bittere, caffeïne-houdende thee uit Zuid-Amerika. In het eerste refrein van de tekst is er sprake van een zonloze ochtend, een kreunende, piepende stem, een onopgemaakt bed. Bij grondige lezing lijkt het gekreun afkomstig te zijn van een geliefde die nog ligt te slapen. De hoofdpersoon is vol liefde, “brouwt mate met vuur in het hart, de bloemen strelend die in de kamer staan”. Ondertussen wordt de omringende stad wakker, de hoofdpersoon moet aan het werk, maar “de mate wordt gebrouwen met liefde, er is vuur in het hart en de primula’s van de geliefde worden gestreeld”.
Meer over dit schilderijIk ben een kolenschip
Dit schilderij verbeeldt de tango Amarras. Amarras, dat zijn de meertouwen waarmee grote schepen aan de wal vastgelegd worden. In de tekst dwaalt de tekstdichter van dit lied door zuilengalerijen aan de havenkant van Buenos Aires. Hij voelt zich gelijk een kolenschip dat vastgemeerd ligt aan de wal. De meertouwen grijpen hem vast, snijden hem in zijn vlees. Dit gevoel van totale apathie komt voort uit liefdesverdriet. Zijn geliefde is vertrokken, hij mist haar kussen, maar hij voorvoelt ook dat zijn liefdesboot nooit meer uitvaart. Hij is ten einde raad, hij wil weg, maar alleen maar om te sterven.
Meer over dit schilderijHet laatste kopje koffie
Dit schilderij verbeeldt de tango El ultimo café, oftewel: “De laatste kop koffie”. Op zich geen alarmerende titel, totdat je beseft dat het hier om een afscheid gaat: een laatste kop koffie en daarna voor eeuwig tot ziens. In het lied is het herfst, het motregent en het schemert, de tekstzanger roert in een kop koffie. Dat roept bij hem/haar de herinnering op aan de laatste kop koffie met de geliefde die blijkbaar zó vertrokken is, bij een kop koffie. Het lied begint met het eind, de herinnering aan het afscheid, en eindigt met het begin: “Het regende en ik bood je een laatste kop koffie aan.” Die laatste kop is de kop van de berusting, want in een eerdere kop koffie heeft de geliefde met kille stem het afscheid aangekondigd.
Meer over dit schilderijDe hangplek aan de Ayacucho-straat
Dit schilderij verbeeldt de tango El bulín de la calle Ayacucho, een nostalgische tango vol met jeugdherinneringen. Een bulín is een optrekje ter grootte van een kamer dat eermaals in Buenos Aires door jongelui werd gebruikt als hangplek, als verzamelplek voor vrienden, waar gegeten werd en geslapen, gegokt en gedobbeld, waar mate (een bittere thee) werd gedronken en waar muziek werd gemaakt. De tekstdichter denkt er met nostalgie aan terug. Maar wat was, is niet meer: er was een vriendinnetje dat verdween. De dichter blijft bitter en teleurgesteld achter en komt zijn bed niet meer uit.
Meer over dit schilderijMorgen hijsen we het anker
Morgen hijsen we het anker, zo heet de gelijknamige tango Mañana zarpa un barco van Demare en Manzi, hier verbeeld als schilderij. In het lied geniet een matroos van zijn vrije tijd aan wal: even vaste grond onder de voeten. Hij wil dansen met zijn meisje:“Laten we dansen tot de echo van de laatste maat,” zeg hij haar, “morgen hijsen we het anker, misschien kom ik niet meer terug”. Zijn meisje huilt. Hij, de zeeman, heeft geen idee waarom: “Laten we dansen,” zegt hij, “laten we vergeten”. Hoe het afloopt zegt het lied niet. Maar terug op zee, op het ritme van de golven, droomt onze matroos ’s nachts weer van de tango.
Meer over dit schilderijHerfstschap
De wals Paisaje gaat over een herfstlandschap (“herfstschap”) dat aan de muur hangt, hier verbeeld als schilderij in een schilderij. Op het herfstdoek veel schaduw, nevel, wolken en mist, bomen in de aprilregen (in Argentinië zijn de seizoenen omgekeerd). Dit recent aangeschafte schilderij heeft de dichter opgehangen tegenover de plek waar het portret van zijn voormalig geliefde hing. In het herfstlandschap herkent de dichter het beeld van de voorbije liefde: hun beider levens ziet hij als donkere, treurige landschappen zonder licht, zonder hoop.
Meer over dit schilderijBuurtliefde
De wals Romance de barrio, hier verbeeld als schilderij, gaat over een buurtliefde. De ingredienten zijn een eerste ontmoeting, een donker balkon, een ouderwetse tuin. Daarna de verwarring van de liefde: ingewikkelde brieven gaan heen en weer waarin de geliefde geen kleur bekent, de ene keer schrijft ze “Ja”, de andere keer “Nee”. Er worden fouten gemaakt, door onervarenheid of jeugdigheid. Ze maken het uit en beide geliefden blijven onthutst achter.
Meer over dit schilderijHaventreurnis
Een nieuw onderdeel van deze website: tangoschilderijen van mijn hand. Het hierboven afgebeelde schilderij verbeeldt de tango “Tristeza marina” van Dames, Flores en Sanguinetti. In gewoon Nederlands luidt de titel: “Haventreurnis”. Het lied is de droeve geschiedenis van de zeeman die moet kiezen tussen zijn liefje en de zee. De dame in kwestie wordt omschreven als Margot, ze draagt een blauwe baret en een ketting met een kruis op haar borst. Het drama ontspint zich een ultrakorte dialoog: zij vraagt hem te kiezen tussen “zijn zee of mijn liefde”. Hij zegt nee en zij zegt tot ziens. Bam! Daarop wordt hij teruggeworpen op de eenzaamheid van de zee, zijn vrachtschip met kolen.
Meer over dit schilderij