Tangowille

Het tangolied in muziek, tekst en dans

Categorie: Liedteksten

Mandria

Verweer je als je lef hebt, want een waardige man moet voorbereid zijn.

Mandria is de titel van een up-tempo tango, bekend door de uitvoering van het orkest van Juan D’Arienzo. In tangosalons is het een van de smaakmakers. Mandria is een bijvoeglijk naamwoord en betekent “waardeloos”. Dat waardeloos slaat op de tegenstrever van de ik-persoon in de tekst. Deze wil een messengevecht aangaan met een man die hem bedrogen heeft, die iets uitgehaald heeft met zijn vrouw. Er volgt een gevecht. De snoodaard loopt een steek op en daarmee is de eer van onze hoofdpersoon gered. “Ga met haar mee, lafaard!”, zegt hij, “Zeg haar dat het laat is, maar ik heb me gewroken.”

Volledige vertaling
Nummer 

Dichas que viví

Geluk dat ik heb beleefd en dat niet zal terugkeren, aangename genoegens die mijn ogen in stilte zullen bewenen.

Dichas que viví is een veel gedraaide wals. Dicha betekent geluk, plezier, fortuin of genoegen. De titel slaat op het geluk dat de tekstdichter beleefd heeft. Met de nadruk op de voltooid verleden tijd, want in de tekst is dat geluk is over, voorbij en zal niet terugkeren. Heel eventje beleeft de dichter dat geluk opnieuw, In de noten van deze wals. Een ode aan een voorbij liefde, dus, met het bijbehorende verdriet.

Deze swingende, voorstuwende wals werd op 13 juli 1939 opgenomen door het orkest van Rodolfo Biagi — het énige orkest uit de vorige eeuw dat dit nummer heeft opgenomen. Hetzelfde geldt voor José en Luis Lupi (gebroeders?), die respectievelijk componist en tekstschrijver van deze wals zijn. Dichas que viví is de enige tango waaraan ze hebben bijgedragen, althans volgens tango.info.

Volledige vertaling
Nummer 

Niebla del Riachuelo

Grimmige begraafplaats van schepen die bij het sterven er desondanks van dromen dat ze nog het zeegat zullen kiezen…

Niebla is Spaans voor “nevel” en Niebla de Riachuelo is de nevel boven de Riachuelo, een riviertje in het zuiden van Buenos Aires dat uitkomt in La Boca, de haven van die stad. Volgens de tekst van deze tango liggen daar tal van scheepswrakken te wachten op hun levenseinde. De tekstdichter wandelt langs de kade en vergelijkt de scheepswrakken met zijn gestrande liefde. Ook hij is een wrak dat zich vasthoudt aan zijn herinnering. Hij droomt ervan de stem van zijn geliefde te horen, de stem die eens zei; “Tot ziens”. Net als de bootrompen droomt de dichter ervan nog een keer uit te varen, maar hij beseft ook de onmogelijkheid ervan. HIj is zonder bestemming of hoop, als een scheepje in een fles in een shabby havenrestaurant.

De tango Niebla del Riachuelo speelt een rol in de film La fuga uit 1937, met zangeres Tita Merello in een van de hoofdrollen. In de film wordt Daniel, een rokkenjager en smokkelaar, achtervolgd door een politieagent. Bij zijn ontsnapping wordt hij geholpen door de berichten die zijn geliefde hem in code doorgeeft via de tango’s die zij in een radioprogramma zingt. Om zichzelf te verbergen doet hij zich voor als leraar in een klein stadje in Entre Ríos. Tegen de tijd dat de politie dit ontdekt, is hij al een heel nieuw leven begonnen. Zie deze scene uit de film, waarin actrice/zangeres Tita Merello Niebla del Riachuelo zingt. Bron: https://es.wikipedia.org/wiki/La_fuga_(pel%C3%ADcula_de_1937)

Volledige vertaling
Nummer 

Garúa

Zelfs de lucht begint te huilen.

In de tekst van de tango Garúa regent het; Garúa is Spaans voor motregen. Het motregent buiten op straat en binnen ook, binnen in het hart van de tekstdichter. Gebroken is hij, diepverdrietig. De oorzaak: liefdesverdriet. De dichter wil de herinnering aan zijn geliefde het liefst afscheuren, wegsmijten, vergeten, maar dat lukt niet. Het tweede couplet is een tweespraak tussen het hart van de dichter en de motregen. Zijn hart is gebroken, sleept zich voort op de stoep en de gefnuikte liefde heeft een wolkbreuk van kille, koude miezerregen veroorzaakt. Zelfs de lucht begint te huilen en hij, hij lijkt wel een geest, nog steeds op zoek naar haar.

Aníbal Troilo was 29 jaar oud en had, met wisselende tekstdichters, al negen van zijn eigen composities opgenomen, toen hij met zijn orkest de hoofdattractie was van het Tibidabo-cabaret gelegen aan de Corrientes-straat 1244 tussen avenidas Libertad en Talcahuano. Op een avond, tijdens een pauze van het orkest, liet Troilo de in het publiek aanwezige tekstdichter Enrique Cadícamo naar hem toekomen en vroeg hem om naar een tango te luisteren die hij had gecomponeerd, om te zien of hij er tekst aan kon toevoegen. Ze gingen naar de zolder waar de muzikanten zich omkleedden en met bandoneon en geneurie liet hij de melodie horen. Cadícamo noteerde de muziek en toen hij bij zonsopgang naar huis liep, viel er een lichte motregen en op dat moment viel hem de openingszin van de tekst in: “Garúa.. Alleen en verdrietig op het trottoir”. Hij werkte aan de tekst toen hij thuiskwam, sliep, ging verder toen hij opstond, hielp zichzelf met een kleine piano die hij thuis had en keerde die avond met de tekst terug naar Tibidabo. Toen ze weer op zolder met Troilo repeteerden, hoefden ze alleen een wijziging aan te brengen in de laatste acht maten van het tweede deel om de muziek aan de tekst aan te passen. Twee dagen later was Troilo al aan het repeteren met zanger Francisco Fiorentino; het duurde even maar uiteindelijk vonden orkest en zanger een versie die hen tevreden stelde.

Troilo’s orkest nam het nummer op op 4 augustus 1943 met de stem van Fiorentino voor RCA Victor. Twee dagen later nam Pedro Laurenz het op met de stem van Alberto Podestá voor Odeon. Op 6 september nam Mercedes Simone het op voor Victor en op 27 september deed Tania het voor Odeón. Alberto Gómez nam het op in Cuba en Hugo del Carril zong het in de film Los dos rivals (1944). Op 9 januari 1962 nam Troilo Garúa opnieuw op, dit keer met de zang van Roberto Goyeneche en met een andere, meer melodieuze versie. Bron: https://es.wikipedia.org/wiki/Gar%C3%BAa_(tango)

Volledige vertaling
Nummer 

Milonga del ochenta y tres

Oh, inheemse milonga, jij bent de beste! En de groten en de kleintjes bewonderen je als lied zonder gelijke.

Deze milonga draagt de titel Milonga del ochenta y tres,”Milonga uit 83″. Waarschijnlijk wordt hier het jaar 1883 bedoeld. De tekst is bezingt de glorie en de roem van de milonga als muziekgenre: deze muziek is nobel en trouw, vervult een plicht voor de cultuur, voor eigen land. De muziek heeft het ideale ritme en is de beste aller genres, van noord tot zuid.

Veel milonga’s verwijzen naar de eigen herkomst: ofwel naar de Argentijnse geschiedenis, ofwel naar de muzikale herkomt: de milonga campera, de plattelandsmilonga van de gaucho’s. Het “83” uit de titel moet haast wel slaan op het jaar 1883. In 1883 wordt “La Capital Federal” geboren, een belangrijke ontwikkeling in de geschiedenis van Argentinië. De federalisering van Buenos Aires markeerde de oplossing van het al lang bestaande conflict tussen de nationale regering en de provincie Buenos Aires. De stad werd de federale hoofdstad en versterkte haar rol als politiek en cultureel centrum van Argentinië. Met dank aan Carlos Alberti/Open AI.

Volledige vertaling
Nummer 

Maquillaje

Leugens… je hebt je hart verhuld! Genadeloze leugens… Wat een schanddaad der liefde.

De tango Maquillaje, in gewoon Nederlands: “Make-up”, klinkt als een moderne liefdesaanklacht, maar stamt evenwel uit 1938. Het thema zal vast liefdesverdriet zijn, maar de manier waarop dat geuit wordt is behoorlijk heftig. De tekst, en de muziek trouwens ook, klinkt als een aanval, als een klacht. De geliefde heeft zich verscholen achter make-up. Haar hart, haar hele wezen blijkt leugenachtig geweest te zijn, haar gezicht een masker. Alles is een leugen geweest en de tekstdichter hoopt dat zij, de geliefde, het nog voor haar dood een keer gaat beseffen.

Componist Virgílio Expósito zegt over dit lied: “Mijn broer en ik begonnen met componeren toen ik elf jaar oud was en Homero zeventien. In eerste instantie maakten we liedjes die de bestaande vormen volgden. Toen beseften we dat we daarmee allemaal voorspelbare liedjes kregen. Daar probeerden we toen aan te ontsnappen. Maquillaje ontstond toen ik veertien jaar oud was. Het was 1938. Wat mijn broer op twintigjarige leeftijd in dat lied zei, is verschrikkelijk. Het is gebaseerd op een regel van de Spaanse dichter en toneelschrijver Leonardo de Argensola (1559-1613), die zei: ‘Omdat dit blauw dat we allemaal zien, noch de lucht is, noch blauw. Wat een grote schande dat zulke schoonheid niet waar is!”. Bron: https://www.youtube.com/watch?v=8hQVmQ-n4wE

Volledige vertaling
Nummer 

Corazón, no le hagas caso

Hartje, wees niet verbitterd, haar liefde was uiteindelijk slechts een eendagsvlieg. Hartje, let niet op haar… want jouw pijn is nutteloos.

Hartje, let maar niet op haar, zo luidt de titel van deze tango. In het Spaans: “Corazon, no le hagas caso”. De tekst van deze tango is in de wij-vorm. De wij, dat zijn de tekstdichter en zijn hartje. Dat hart, dat is gekwetst, dat lijdt. De dichter spreekt het berustend toe: “Let maar niet op haar, hartje”, zegt hij, “wees maar niet verbitterd over haar afwezigheid, dat is het niet waard”. Liefdesverdriet is nutteloos, dat is de boodschap, want het leven biedt nog tal van mogelijkheden op nieuwe liefdes, om de hoek van de straat wachten nieuwe dromen.

Volledige vertaling
Nummer 

Un placer

Mijn ziel behoort jou toe, al mijn poëzie, mijn gelukkige dagen, mooie vrouw.

Un placer is een bekende en veelgedraaide wals uit 1922. De titel betekent “Een genot”. In deze wals slaat dat genot op het aanschouwen, het bewonderen van een knappe dame, een mooie elegante verschijning. In de tekst wordt ze zelfs opgehemeld tot godin. De tekstdichter is ervan overtuigd dat hij verliefd op haar is, hij wil haar kussen, het genot van haar lippen smaken. Alleen dát kan zijn liefdeshonger stillen, zijn hele leven draait om zijn liefde voor haar. Echter, de laatste twee regels van het lied bevatten een gemeen staartje: zij, de geliefde, “moet wel de zoete metgezel wezen waarvan hij de afgelopen nacht droomde”. Blijkbaar is zij, het liefdesobject, geen daadwerkelijke geliefde, maar slechts een knappe verschijning waarvan hij alleen maar mag dromen — een thema zeer wel passend bij de illusie die een wals met zich mee kan brengen.

Volledige vertaling
Nummer 

A quien le puede importar

Haar ogen en haar lach vervolgen en achtervolgen me en vertellen me dat ik van haar hou.

Een prachtige tekst op prachtige muziek, deze tango A quien le puede importar. In gewoon Nederlands: “Wie kan het schelen”. In de tekst is het feest. Het donker, er kreunt een bandoneon. Het nasale geluid van dit instrument raakt de tekstdichter diep in zijn hart. Het kreunen en piepen van de blaasbalg verwart zijn gevoelens. Het roept een oud verdriet op, een gefnuikte liefde. De aanbedene kon het blijkbaar niets schelen, haar lach was schel, ze interesseerde zich totaal niet voor de ander. Om zijn verdriet te vergeten besluit de dichter uit dansen te gaan, zich in andere armen te storten en zich “over andere lippen te verbazen”. En ondanks alles blijft hij houden van degene die hem verstootte: “haar ogen en haar lach vertellen me dat ik van haar hou”.

Volledige vertaling
Nummer 

El adiós

De gelukkigste droom stierf in het afscheid en de hemel werd mij duister.

Prachtige tango, deze El adiós, oftewel “Het afscheid”: een mooie tekst op een mooie, gedragen melodie. In de tekst neemt de dichter afscheid van een geliefde. Dat afscheid is ingehouden, beiden glimlachen dapper, de ware gevoelens worden niet getoond. Maar onder die schone schijn is er een wereld van verdriet, althans bij de tekstdichter. Zijn wereld stort in, voor hem alleen maar donkere wolken, schaduwen en verdriet. Sinds het afscheid kan hij alleen maar aan haar denken. En als de lente komt, met haar kleuren en vogelzang, leeft bij hem vooral toch het verdriet. Wrang detail: aan het eind van het refrein beseft de dichter dat de beminde geliefde ondertussen in andere armen opgevangen wordt en met kussen overladen, die haar vertellen dat ze niet terug hoeft te komen…

De tango El adiós werd in 1937 geschreven door Maruja Pacheco Huergo. Maruja is een afkorting van Maria Esther. Zij componeerde ook Sinfonia de arrabal en schreef de tekst van Alas Rotas. Maruja Pacheco Huergo was in de tangowereld geen onbekende. Ze was een klassiek geschoold pianiste met meer dan zeshonderd opnames van diverse muzieksoorten, tekstschrijver, componist en scenarioschrijver, actrice en dichter. In 1937 kreeg ze de prestigieuze titel Miss Radio. Haar beroemdste tango is ‘El Adiós’. Die schreef ze op een warme zomeravond. Geïnspireerd werd ze door de bewegingen van een gordijn voor een raam dat wijd open stond naar de tuin. Verstrooid speelde ze een paar willekeurige akkoorden. Haar moeder, die in dezelfde kamer aan het breien was, riep plotseling: “Maar dit is zo mooi! Je moet hier een tango van maken!” Binnen een paar dagen werd de nieuwe tango gepresenteerd aan zanger Ignacio Corsini. Corsini stelde een tekstschrijver voor, Virgilio San Clemente, die zodra hij de muziek hoorde de eerste regels van de tekst schreef. Corsini bracht het lied in februari 1938 in première. In maart nam Francisco Canaro het op met Roberto Maida, en in april Edgardo Donato met de stem van Horacio Lagos. Bron: https://elespejero.wordpress.com/2015/09/17/tango-stories-el-adios-to-ostatnia-niedziela-and-utomlennoe-solnce/

Volledige vertaling
Nummer 

Milonga querida

Ze was de mooiste van de buurt, vanwege haar pracht begeerd, en haar schoonheid lokte honderden ruzies uit.

De tekst van deze Milonga querida, “Geliefde milonga” is een kort, raadselachtig verhaaltje dat gaat over een knap meisje. Ze is zó knap, dat alle mannen uit de buurt haar begeren. Maar ze geeft geen kik, ze is voor niemand beschikbaar. Ze is het onderwerp van alle gesprekken en omdat ze zich niet geeft, wordt haar naam uiteindelijk door het slijk gehaald. Maar zij, de knappe schoonheid, weet wie er van haar houdt. En op een dag vertrekken zij in stilte: het knappe meisje en haar stille, bescheiden minnaar, om nooit meer naar hun buurt terug te keren. Vertrekken ze gezamenlijk naar een nieuwe bestemming? Waarschijnlijk wel, alleen zegt de tekst het niet met zoveel woorden…

Volledige vertaling
Nummer 

Viejo smoking

Oude smoking uit de tijd toen ik ook een baas was. Zoveel jonge aanbidsters huilden op je revers!

Deze tango draagt de intrigerende titel Viejo smoking. In het Nederlands is dit: “Oude smoking”. De smoking is dus gewoon een kledingstuk. In de tekst bezingt de tekstdichter zijn treurige situatie. Hij zit min of meer aan de grond. De huurkamer die hij bewoont bevat alleen nog maar een bed, de rest van zijn eigendommen heeft hij al verpand. Eén ding wil hij niet naar het pandjeshuis brengen, dat is zijn oude smoking. Die smoking (smocking schrijven de Argentijnen) staat voor hem voor de herinneringen aan glorieuze tijden, toen hij nog een vrouwenveroveraar was, toen vele minnaressen letterlijk aan de revers van zijn smoking hingen. Een beroemde gigolo, dat was hij eens. Het lied eindigt in mineur. Hij dreigt van zijn smoking een hoofdkussen te maken en wil liggend in bed zichzelf laten kreperen.

Viejo smoking is ook de titel van een Argentijnse korte muziekfilm uit 1930, geregisseerd en geschreven door Eduardo Morera. de film is gebaseerd op een toneelstuk van Florencio Chiarello, waarin een huurder financieel aan de grond en de meid van de huisbaas om de achterstallige huur komt zeuren. In de zes minuten durende film treden op: Carlos Gardel, Inés Murray, César Fiaschi en (onzichtbaar) Francisco Canaro. Aan het eind zingt Gardel de gelijknamige tango. De film is er een uit een serie van vijftien, allen geregisseerd door filmpionier Eduardo Morera en allen gewijd aan de muziek van Gardel. Van de vijftien zijn er tien gepubliceerd, waaronder behalve deze Viejo Smoking ook Rosas de otoño, Mano a mano en Yira, yira.

Volledige vertaling
Nummer 

Corrientes y Esmeralda

Wanneer het leven me toestaat, beloof ik je de meest schaamteloze en misdadige tangotekst te componeren die je onsterfelijk zal maken.

Corrientes y Esmeralda zijn twee grote avenidas in Buenos Aires die elkaar kruisen. Over de kruising gaat dit lied. Corrientes is verreweg de grootste en bekendste avenida van deze hoofdstad. Het gezegde gaat dat die straat nooit slaapt: dag en nacht is er leven. Dat was al zo in 1902, het jaar waarover deze tango spreekt. Toen waren Corrientes en Esmeralda nog straten en geen avenidas, maar op het bewuste kruispunt was het al wel een drukte van belang: klaplopers, leeglopers, bendes opgewonden jongemannen, hoeren, dandy’s, coke-snuivers, alles liep er rond. Vlakbij was het Odeon, een theater met hoogstaande culturele pretenties, maar ook het Royal Pigall, een cabaret met een minder goede naam, waar, heel verderfelijk, tángo-orkesten speelden. Deze tango is een nietsverhullende ode aan deze levendige straathoek. Zie ook het filmpje van DJ El Fresco/Tango Music Tutorials.

Over avenida Corrientes schrijft de Argentijnse auteur Roberto Arlt: “Corrientes, ’s nachts! Terwij andere eerlijke straten slapen en ’s ochtends om zes uur weer wakker worden, ontsteekt Corrientes, de zwerverstraat, om zeven uur’ s avonds al zijn verlichte borden, omkranst met groene, rode en blauwe rechthoeken, en werpt zijn methyleenblauwe en picrinezuurgele reflecties op witte muren, als de glorieuze uitdaging van een pyrotechnicus. Een straat die geliefd is, die echt geliefd is. Een straat die prachtig is om van begin tot eind te lopen omdat het de straat is van landloperij, waanvoorstellingen, vergetelheid, vreugde, plezier.” Bron: https://es.wikipedia.org/wiki/Avenida_Corrientes

Celedonio “El Negro” Flores (1896-1947) was een Argentijns dichter die vele bekende tangoteksten schreef. Over het kruispunt van Corrientes en Esmeralda schreef hij in 1931 een gedicht, dat een jaar later verscheen in een bundel van zijn hand. Daarna bewerkte hij dit gedicht tot een tangotekst. Francisco Pracánico zette het op muziek. De teksten van El Negro Flores vallen op door het gebruik van Lunfardo, het slang van Buenos Aires. Maar deze tekst slaat alles, die staat werkelijk barstensvol straattaal. Vanaf 1943 werd het Lunfardo in de ban gedaan door de censuur van de militaire dictatuur, en werden de tango’s van El Negro Flores tot zijn groete verdriet niet meer gespeeld. Zie ook: https://www.todotango.com/english/artists/biography/65/Celedonio-Flores/

Volledige vertaling
Nummer 

Flores del alma

Aan de blauwe hemel schijnt de maan op mij, net als een andere blanke maan die ik nooit meer zal weerzien.

Deze tangowals, getiteld Flores del alma, gaat over de kronkelwegen der liefde. “Bloemen van de ziel”, zo luidt de titel in het Nederlands. Die bloemen zijn de zoete herinneringen aan een liefde die niet heeft kunnen zijn. Aanvankelijk had de tekstdichter een aanbidster, maar hij was zelf verliefd op iemand anders, vandaar dat hij het liefdesaanbod moest afslaan. Dus ging deze liefde over. De dichter herinnert zich de geschiedenis met zoete gevoelens: zij is hém misschien vergeten, maar hij haar zeker niet.

Volledige vertaling
Nummer 

Mi tango triste

Jij was het die mijn eenzaamheid opfleurde, die mijn passie en mijn tederheid veranderde in waanzin, en mijn milde nacht in horror.

Diep verdriet klinkt op uit deze Mi tango triste, “Mijn verdrietige tango”. De tekstdichter is eenzaam en verdrietig in afwezigheid van de geliefde die hem in de steek heeft gelaten. Even was er liefde, maar die liefde mocht blijkbaar niet bestaan. De hartstochtelijk beminde beminde heeft ervoor gekozen “uit het pad van haar lotsbestemming te stappen”. De dichter blijft huilend achter, somber en verdrietig. Tot waanzin is hij genoemd, zijn nachten zijn een horror, omdat hij aan niets anders kan denken dan aan háár.

De muziek van deze tango uit 1946 wed geschreven door Anibal Troilo, de tekst is van de hand is de dichter José Maria Contursi. In 1933 werkte Contursi als omroeper bij radio Stentor. Hij was filmcriticus voor verschillende kranten en medeauteur van de film Mi noche triste, die in 1952 werd opgenomen om zijn vader, de dichter Pascual Contursi te herdenken. Contursi jr. werkte jarenlang als ambtenaar bij het Ministerie van Landbouw en was secretaris van de SADAIC (Sociedad Argentina de Autores y Compositores de Música). Contursi was getrouwd met Alina Zárate, met wie hij vier kinderen kreeg. De enige zoon, Lucio Contursi, stierf heel jong aan kanker. Zijn andere dochters waren Ethel, Amalia en Alicia Hebe.

“Mi tango triste” is de zoveelste tango op rij gewijd aan de werkelijk bestaande, maar lang onmogelijke liefde van Contursi jr. voor zijn beminde Gricel. Contursi had namelijk een vlammende liefdesaffaire met Susana Gricel Viganó, een tiener uit het stadje Capilla del Monte in de bergen van de Argentijnse provincie Córdoba. In 1936 bezocht zij met haar vriendin Nelly Omar de radiostudio waar hij werkte en ontmoetten de twee elkaar voor het eerst. Twee jaar later, in 1938, ging hij kuren in de bergen van Capilla del Monte en werd hij verliefd op haar jeugd en schoonheid. Desondanks keerde hij terug naar zijn huwelijk en liet hij deze romance achter zich, hoewel de pijn en wroeging over deze verlating hem zijn hele leven zouden achtervolgden. Hij droeg de tango Gricel aan haar op, waarin hij huilt van verdriet om dit jonge meisje dat hij verleidde en in de steek liet en dat hem sindsdien vergeten is. Vele tango’s zouden volgen: Cristal, En esta tarde gris, Si de mí te has olvidado, Quiero verte una vez más, Cada vez que me recuerdes, Vieja amiga, Garras, Tabaco, Tú en Y la perdí. Al deze liederen vertellen dezelfde liefdesgeschiedenis vanuit verschillende gezichtspunten. Vele jaren later, toen José María weduwnaar werd en Susana Gricel door haar man verlaten werd, ontmoetten ze elkaar weer en mocht de liefde zijn. In 1967 trouwden ze en bleven ze samen tot de dood van José María in 1972. Zijn stoffelijk overschot bevindt zich in het pantheon van de SADAIC. Bron: https://poesiamaspoesia.com/162-poesia-mas-poesia-pascual-contursi-y-jose-maria-contursi

Volledige vertaling
Nummer 

Verdemar

Ik mis je, je bent er niet meer, Verdemar. Het licht in je pupillen is uitgedoofd.

De titel van deze tango, Verdemar, betekent “Groen van de zee” oftewel “Zeegroen”. Dat “Zeegroen” is een koosnaam voor de geliefde. Een beetje een vreemde koosnaam, maar blijkbaar heeft de geliefde in kwestie groene ogen. Verder geen zee in dit lied, alleen maar kou en kilte. De geliefde is verkleumd tot op het bot en de liefde in haar is tot het nulpunt gedaald. Het licht in haar pupillen is uitgedoofd. De tekstdichter herinnert zich gelukkige dagen waarin hij opbloeide onder hun liefde, maar die liefde is niet meer. Hij is daardoor helemaal de weg kwijt. Hij hoopt alleen nog maar dat zij ooit nog eens terugkeert.

Verdemar is een klaagzang van wanhoop. Deze tango uit 1943 is een van de meest trieste en hartverscheurende klassieke stukken uit de gouden eeuw van de tango. Klassiek – en tegelijkertijd een van de meest mysterieuze. Verdemar, de aquagroenblauwe tint van zeewater is een zeer ongebruikelijke bijnaam voor een meisje. José Maria Contursi, de tekstschrijver van dit lied is bekend van zijn tango ‘Gricel’ en het waargebeurde verhaal waarop het gebaseerd is. José “Katunga” Contursi werd verliefd op een jong meisje genaamd Gricel, hoewel hij al getrouwd was en een gezin had. Vele jaren later in zijn leven, na de dood van zijn vrouw en Gricel’s scheiding met haar man, kwam hij en “zijn” Gricel weer samen en trouwden ze. Er werd gezegd (naar verluidt door Contursi zelf) dat hij bijna dertig jaar lang tango na tango schreef geïnspireerd door zijn Gricel. Verdemar is met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid een van die tango’s, want in een andere Contursi-tango, Sombras nada más, zijn de ogen van de geliefde zeeblauw. Bron: https://www.adamtully.com/single-post/2017/04/10/tango-singalong

De componist van dit lied is Carlos Di Sarli aka El Señor del Tango. In Buenos Aires stond hij ook bekend onder zijn wrede bijnaam El Tuerto (“Eenoog”). Door zijn tijdgenoten werd hij beschouwd als een yeta, een jynx, omdat zijn donkere zonnebril zijn ene nog overgebleven oog verborg. Het andere oog verloor hij door een geweerongeluk in zijn jeugd. Intrigerend genoeg is Verdemar opgedragen aan zijn goede vriend en vooraanstaand oogarts, Dr. Ernesto Bernasconi Cramer. De tekst heeft het over pupillen in plaats van het meer gebruikelijke “ogen”. Is dit een aanwijzing? Verwijst de witte weg die door de zoekende geest wordt gevolgd naar Bahia Blanca (Witte Baai), de geboorteplaats van Di Sarli? Bahia Blanca, een instrumentale tango, is ook de titel van een van Di Sarli’s beroemdste composities. Bron: http://riowang.blogspot.com/2011/10/mystery-of-verdemar_30.html

Volledige vertaling
Nummer