Het tangolied in muziek, tekst en dans
Lazzarella is een liedje uit Napels. Hier wordt het gespeeld door componist Domenico Modugno, uiteraard in het Napolitaans. In de jaren 60 van de vorige eeuw was Modugno een bekende artiest op de festivals van San Remo en het Europees songfestival. Het liedje is ook de inspiratie geweest voor een komische film met dezelfde naam. Uit die film is deze video afkomstig.
Wat een lekker zootje, dit optreden. Beide artiesten zijn folklore-muzikanten. Carlos Ferreyra is de zanger, Renzo Rumilla oftewel Sergio Galleguillo is de gitarist. Van de laatste zijn op Youtube meerdere tango-uitvoeringen te vinden. Beide heren hebben CD’s op Spotify. De sfeer is aandoenlijk. Een bezoeker van dit Youtube-filmpje schrijft: “Dit is Argentinië”. De locatie kan ik niet goed achterhalen. Mogelijk is dit in Ushuaia, de zuidelijkste stad ter wereld, in Vuurland, Argentinië. Dat zou ook de ongepolijste sfeer van het filmpje kunnen verklaren.
En Transito FM is een radiostation in Castelar, een provincie in Argentinië. Valentin Garre zingt de tango Fueron tres años, op gitaar begeleid door zichzelf en door Omar en Francisco Garre. Prachtig gespeeld en gezongen. Mooie, warme stem van de jonge Valentin en prachtig gitaarspel van de nog jongere Francisco. Vader Omar is onzichtbaar, maar je hoort hem even aan het eind. In het commentaar op Youtube geeft hij aan dat hij één klein stukje van de video ge-edit heeft. In een andere Youtube-video (Cuando miran tus ojos) is de hele familie zichtbaar.
Práchtig gezongen door Sofia Aristarain, deze Romance de barrio, op de gitaar begeleid door Javier Lewkowicz. Met veel gevoel en rust. En een lekker “scheef” filmpje. Sofia Aristarain is zanger, componist, opgeleid als jazz-zangeres en tegenwoordig docent jazz-zang aan het Aldo Quadraccia Conservatory of Music in de plaats Lincoln, zo’n tweehonderd kilometer ten westen van Buenos Aires. In 2014 reisde ze gedurende drie maanden in het toeristische circuit van de stad Guiyang, alwaar ze optrad. Na die ervaring bracht ze in 2016 haar eerste solo-album “Songs of China” uit (luister op Spotify). Ze staat op het punt om in 2021 het tweede album uit te brengen. Bron: Linkedin-profiel Sofia Aristarain.
De Argentijnse Adriana Varela is een bekende tangozangeres. Haar hese, rauwe stem trekt meteen de aandacht. “Me gusta tu voz de barrio, Adriana!” schrijft een bezoeker op Youtube. Hier zingt ze, heel toepasselijk, de tango Los cosos de al lao, die gaat over de tristesse van de arrabal, de woonbuurten van Buenos Aires. Het Youtube-filmpje uit is 2011. De opname is evenwel uit 2003, een buitenconcert in Buenos Aires.
Rubén Juárez live in de studio. Zichzelf begeleidend op bandoneon zingt/kreunt/steunt hij het met liefdesverdriet overgoten Desencuentro. Rubén Juárez (1947-2010) is een Argentijns bandoneonist en componist, die onder andere gewerkt heeft met Julio Sosa en Anibal Troilo. Zijn tango’s zijn misschien niet het meest dansbaar, maar wel prachtig om naar te luisteren. Deze impressionante studio-uitvoering is gemaakt tegen het eind van zijn leven. Klik hier voor de hele, 46 minuten durende studio-sessie.
Live opgenomen vanuit Puerto Iguazú, Argentinië (bekend van de watervallen), toont deze video een weergave van de vaderlandslievende milonga No hay tierra como la mía. Martín López Leiton zingt. De begeleiding is van het trio Galván-Gomez-Mirol: Martín Mirol op bandoneón, Gonzalo Galván en Juan Gomez op gitaar. De opname is een beetje knullig, hetgeen versterkt wordt door het zwartwitfilm-sausje. Wat ik leuk vind, is de bravoure van de opname, de brutaliteit waarmee het lied gezongen wordt. Die bravoure past goed bij de tekst van het lied: trots te zijn op je eigen land.
Droogkomische uitvoering van Qué falta que me hacés door een Frans tango-orkest: Orquesta Silbando. Plaats en tijd: studio de l’Ermitage, Parijs, december 2014. Leuk om naar te kijken en te luisteren, met name de act van zanger Sebastián Rossi is erg grappig. Het orkest is in 2010 opgericht, tijdens een ontmoeting van jonge musici van verschillende nationaliteiten (Frankrijk, Argentinië, Chili, Spanje) op het Tarbes-festival in Zuid-Frankrijk. Het orkest heeft drie CD’s uitgebracht: Tango (2012), Manos arriba (2015) en Mano sinista (2018). De muzikale leiding is in handen van de pianiste Cloë Pfeiffer.
Poppy uitvoering van Percal, met een mooie bas. Niet om op te dansen, maar qua sfeer en stemming zeer wel passend bij de tekst van het tangolied. En een gelikt filmpje. De band komt zo te zien uit Buenos Aires en bestaat uit Hernán Barboza (guitaar en stem), Nicolás V. Rey (percussie, charango en stem) en Benjamín Fontana (bas en stem). Ze hebben ook een Facebook-pagina, maar hun laatste activiteit daar dateert van januari 2018.
Veel tangowalsjes zijn gemaakt voor twee stemmen. Deze droogkomische uitvoering van Pobre Flor is van Los Urano: Victor Rubén Urano en (denk ik zo) papá Urano. Op Youtube heeft Victor Rubén een Youtube-kanaal. Daar is behalve veel huisvlijt ook te zien dat ze af en toe samen optreden, onder andere op televisie. De laatste opname samen met zijn vader is uit 2018. Ik hoop maar dat het hem goed gaat.
In deze muziekfilm speelt Orquesta Romantica Milonguera de tango Invierno. De locatie is La Aduana, het imposante 19e-eeuwse douanekantoor van Buenos Aires. Niet alleen de locatie is bijzonder, de jurk die zangeres Marisol Martinez draagt is het ook: het is een originele jurk van Eva Peron. Alleen wat die hofnar in het filmpje doet, is mij niet zo duidelijk; het filmdrama lijkt niet zoveel met de tekst van de tango van doen te hebben.
Het havenkantoor La Aduana ligt in de Montserrat-wijk van Buenos Aires, recht tegenover de havenwijk Puerto Madero. Deze havenwijk is de meest oostelijk gelegen wijk van Buenos Aires en moest dienst doen als haven van de Argentijnse hoofdstad. Echter, vanwege de geringe diepte van de Rio de la Plata was het voor grote vrachtschepen niet mogelijk om de haven van Buenos Aires te bereiken. Aan het eind van de 19e eeuw kreeg zakenman Madero de opdracht om er voor te zorgen dat de grote vrachtschepen de haven van Buenos Aires konden bereiken. Vanwege de trage ontwikkeling van de nieuwe haven en de groei van de vrachtschepen was de haven direct bij oplevering alweer ongeschikt. Luis Huergo kreeg daarop de opdracht om alsnog een toegankelijke haven te ontwerpen en dat lukte, de haven van Puerto Madero is nog steeds in gebruik. Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw heeft de wijk een grootschalige ontwikkeling doorgemaakt, met moderne bruggen en nieuwe, hippe architectuur (o.a. Calatrava). Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Puerto_Madero
Prachtig zwoele uitvoering van Poema door Orquesta Romantica Milonguera, een leuk en hip retro-orkest uit Buenos Aires (door Corona-omstandigheden tijdelijk werkeloos). Aan zangeres Marisol Martinez moest ik aanvankelijk erg wennen, maar ik begin haar steeds beter te vinden. Haar lijzige stem en optreden zijn toch geheel authentiek. En hoe gelikt ook, het sfeertje is erg aansprekend: een soort Martini-reclame, maar dan met tango-smaak. Klik hier voor hun Youtube-kanaal, met ook een aantal bontgekleurde Corona-takes.
We schrijven 24 juni 2020. Wereldwijd heerst het corona-virus, al zaten we toen in Nederland precies tussen de eerste en tweede golf in. De FCE Band is een muziekband van de Economische Faculteit van de Universidad Nacional van Colombia. In deze corona-opname spelen ze ieder van zijn/haar eigen huis de slowfox “La colegiala”. Mooi gedaan en een leuk filmpje.
Wát een heerlijk anarchistisch zootje dat hier improvisereert op Tabaco. Dit is een voor mij onverwacht treffen van zangeres Katy Campos en (rechtsonder in beeld) gitarist/zanger Juan Villarreal, twee van mijn favoriete muzikanten. De ‘Catweazle’ op de bandoneon is Rodolfo Jorquera, een vaste partner in crime van Katy Campos. De gitarist naast Katy is Patricio Noé Crom, een vaste begeleider van Juan Villarreal. Ik dacht dat Katy Campos uit Santiago de Chili kwam en Juan Villarreal uit Buenos Aires, dus ik snap niet hoe en waar deze muzikanten elkaar getroffen hebben. Het filmpje is van een Chileens cultureel productiebureau, dus zal het wel in Chili wezen.
Deze video is een cantante uitvoering van Fumando espero (ode aan de sigaret), gezongen door Diana López, in het programma Voces del tango in het Latea Theater, New York, 2015. Mooi en expressief uitgevoerd, zonder de clichés die bij dit nummer op de loer liggen. Want die zijn er genoeg, als je zingt dat het inademen van de (sigaret)rook van je liefdespartner ultrasensueel en opwindend is.
Isaac en Nora zijn een getalenteerde broer en zus uit Quimper, Frankrijk. Oorspronkelijk zijn ze afkomstig uit Seoul, Zuid-Korea. Isaac (13 jaar) speelt trompet en drums. Nora (9 jaar) zingt veelal in het Spaans (met naar het schijnt een grappig accent). Ze bespeelt ook de accordeon, de ukelele en de electrische gitaar. Hun vader Nicolas begeleidt hen op gitaar, moeder Catherine filmt. Op Youtube hebben ze een kanaal dat veel bezoekers trekt, net als hun Facebook-pagina. Ze hebben al een eerste album uitgebracht: “Jazz (& Love) Studies“. Hun repertoire is voornamelijk gebaseerd op jazzstandards, maar ze spelen ook andere soorten muziek. Hier spelen ze de tango Que nadie sepa mi sufrir, met een uitstapje naar de Franse versie La foule.