Dit schilderij verbeeldt de tango El ultimo café, oftewel: “De laatste kop koffie”. Op zich geen alarmerende titel, totdat je beseft dat het hier om een afscheid gaat: een laatste kop koffie en daarna voor eeuwig tot ziens. In het lied is het herfst, het motregent en het schemert, de tekstzanger roert in een kop koffie. Dat roept bij hem/haar de herinnering op aan de laatste kop koffie met de geliefde die blijkbaar zó vertrokken is, bij een kop koffie. Het lied begint met het eind, de herinnering aan het afscheid, en eindigt met het begin: “Het regende en ik bood je een laatste kop koffie aan.” Die laatste kop is de kop van de berusting, want in een eerdere kop koffie heeft de geliefde met kille stem het afscheid aangekondigd.
Mijn tangoschilderijen verbeelden stuk voor stuk één specifiek tangonummer: een tango, een wals of een milonga. Het zijn didactische schilderijen: het schilderij verbeeldt de inhoud van de tangotekst. Herkenbare liedelementen (een terras, een buurt, een tuin, balkon, rozen, maan, et cetera) zijn zodanig omgezet in beeldelementen, dat ze gezamenlijk de strekking van het lied weergeven: een afscheid, de herinnering aan een liefde, de liefdessmart van een gebroken hart. De vertaling van tekst naar beeld is uiterst subjectief, de schilder laat hier zijn verbeelding de vrije loop.
In elk schilderij komen tangodansers voor, veelal in de voorgrond. Soms komen die dansers in de tekst voor, vaak ook niet. Die dansers suggeren hoe je als danser de muziek kunt ervaren als je ook de inhoud van de tekst kent. “Dansend in het schilderij” ervaar je aan de hand van het verhaal niet alleen de muziek, maar ook de inhoud van de tango, zoals dat ook in de salon kan zijn. De afgebeelde dansers zijn niet willekeurig gekozen. Elk schilderij verbeeldt een tangonummer dat ook voorkomt op deze website. Iedere tango wordt daar geïllustreerd met tekst, muziek en dans. De afgebeelde dansers komen dan uit dát dansje. De (geabstraheerde) dansers in dit schilderij zijn Noelia Hurtado en Carlitos Espinoza.