Dit schilderij verbeeldt de tango Amarras. Amarras, dat zijn de meertouwen waarmee grote schepen aan de wal vastgelegd worden. In de tekst dwaalt de tekstdichter van dit lied door zuilengalerijen aan de havenkant van Buenos Aires. Hij voelt zich gelijk een kolenschip dat vastgemeerd ligt aan de wal. De meertouwen grijpen hem vast, snijden hem in zijn vlees. Dit gevoel van totale apathie komt voort uit liefdesverdriet. Zijn geliefde is vertrokken, hij mist haar kussen, maar hij voorvoelt ook dat zijn liefdesboot nooit meer uitvaart. Hij is ten einde raad, hij wil weg, maar alleen maar om te sterven.
Mijn tangoschilderijen verbeelden stuk voor stuk één specifiek tangonummer: een tango, een wals of een milonga. Het zijn didactische schilderijen: het schilderij verbeeldt de inhoud van de tangotekst. Herkenbare liedelementen (een gaanderij, een schip, een tuin, balkon, rozen, maan, et cetera) zijn zodanig omgezet in beeldelementen, dat ze gezamenlijk de strekking van het lied weergeven: een afscheid, de herinnering aan een liefde, de liefdessmart van een gebroken hart. De vertaling van tekst naar beeld is uiterst subjectief, de schilder laat hier zijn verbeelding de vrije loop.
In elk schilderij komen tangodansers voor, veelal in de voorgrond. Soms komen die dansers in de tekst voor, vaak ook niet. Die dansers suggeren hoe je als danser de muziek kunt ervaren als je ook de inhoud van de tekst kent. “Dansend in het schilderij” ervaar je aan de hand van het verhaal niet alleen de muziek, maar ook de inhoud van de tango, zoals dat ook in de salon kan zijn. De afgebeelde dansers zijn niet willekeurig gekozen. Elk schilderij verbeeldt een tangonummer dat ook voorkomt op deze website. Iedere tango wordt daar geïllustreerd met tekst, muziek en dans. De afgebeelde dansers komen dan uit dát dansje. De dansers in dit schilderij zijn Tete Rusconi en Rosanna Remon.