Morgen hijsen we het anker, zo heet de gelijknamige tango Mañana zarpa un barco van Demare en Manzi, hier verbeeld als schilderij. In het lied geniet een matroos van zijn vrije tijd aan wal: even vaste grond onder de voeten. Hij wil dansen met zijn meisje:“Laten we dansen tot de echo van de laatste maat,” zeg hij haar, “morgen hijsen we het anker, misschien kom ik niet meer terug”. Zijn meisje huilt. Hij, de zeeman, heeft geen idee waarom: “Laten we dansen,” zegt hij, “laten we vergeten”. Hoe het afloopt zegt het lied niet. Maar terug op zee, op het ritme van de golven, droomt onze matroos ’s nachts weer van de tango.
Mijn tangoschilderijen verbeelden stuk voor stuk één specifiek tangonummer: een tango, een wals of een milonga. Het schilderij verbeeldt de inhoud van de tangotekst. Herkenbare liedelementen (een buurt, een tuin, balkon, rozen, maan, zee, schepen, et cetera) zijn zodanig omgezet in beeldelementen, dat ze gezamenlijk de strekking van het lied weergeven: hier is dat de zeeman die wil dansen met zijn meisje, en haar onbegrepen verdriet; dat zij hem na het weekend weer terug moet geven aan de zee. De vertaling van tekst naar beeld is uiterst subjectief, de schilder laat hier zijn verbeelding de vrije loop. In elk schilderij komen tangodansers voor. Hier zijn zijn de dansers uit het lied aan de havenkant afgebeeld. De afgebeelde dansers komen uit het dansje dat hier op deze website weergeven wordt bij het nummer Mañana zarpa un barco: Alexis Quezada en Céline Giordano. De dansers op het schilderij zijn dus Alexis en Céline (in viervoud).