Haar ogen en haar lach vervolgen en achtervolgen me en vertellen me dat ik van haar hou.
Een prachtige tekst op prachtige muziek, deze tango A quien le puede importar. In gewoon Nederlands: “Wie kan het schelen”. In de tekst is het feest. Het donker, er kreunt een bandoneon. Het nasale geluid van dit instrument raakt de tekstdichter diep in zijn hart. Het kreunen en piepen van de blaasbalg verwart zijn gevoelens. Het roept een oud verdriet op, een gefnuikte liefde. De aanbedene kon het blijkbaar niets schelen, haar lach was schel, ze interesseerde zich totaal niet voor de ander. Om zijn verdriet te vergeten besluit de dichter uit dansen te gaan, zich in andere armen te storten en zich “over andere lippen te verbazen”. En ondanks alles blijft hij houden van degene die hem verstootte: “haar ogen en haar lach vertellen me dat ik van haar hou”.
A quien le puede importar
Gime, bandoneón,
grave y rezongón
en la nocturna verbena.
En mi corazón
tu gangoso son
hace más honda mi pena.
Con tu viruta sentimental
vas enredando mi viejo mal,
un viejo mal que me ha dejado
enamorado, arrinconado,
y olvidado para siempre.
Sin una sola caricia
que mi tristeza mitigue
su risa mala me persigue
y me persigue,
mientras sigue
tu responso,
¡bandoneón!
A quién le puede importar
¡eh, bandoneón!
que he sido bueno.
A quién le puede importar
el novelón del mal ajeno.
Si a ella que fue mi querer
no le importó mi abatimiento.
A quién le puede importar
¡che bandoneón!
mi sufrimiento.
Suena menos gris
tango, para mí.
Sé que jamás la encontraré.
Te saldré a bailar
para disfrazar
el drama que llevo adentro.
En otros brazos me engañaré,
en otras bocas me aturdiré
aunque sus ojos y su risa
me persigan
y me sigan
y me digan que la quiero.
A quien le puede importar (Wie kan het schelen)
Kreun diep en chagrijnig
bandoneon,
in de feestelijke nacht.
In mijn ziel
verdiept jouw nasale geluid
mijn verdriet.
Met jouw sentimentele chit chat
verwar je mijn oude kwaad,
een oud kwaad dat mij heeft verliefd heeft achtergelaten, in het nauw gedreven,
en voor altijd vergeten heeft.
Zonder een enkele streling
die mijn verdriet verzacht
vervolgt haar gemene lach mij,
achtervolgt mij
terwijl jouw antwoord
opklinkt,
bandoneon!
Wie kan het schelen,
hé bandoneon,
dat ik goed ben geweest.
Wie boeit het,
de roman van andermans kwaad.
Als zij, die mijn liefde was,
niets om mijn neerslachtigheid af.
Wie kan
mijn lijden schelen,
hé bandoneon!
Voor mij klink je
nu minder grijs, tango.
Ik weet dat ik haar nooit zal vinden.
Ik zal uit dansen gaan
om het drama te vermommen
dat ik van binnen draag.
In andere armen zal ik mezelf bedriegen,
over andere monden zal me verbazen,
hoewel haar ogen en haar lach
me vervolgen
en achtervolgen
en me vertellen dat ik van haar hou.
Toelichting
La viruta is Lunfardo, het straatdialect van Buenos Aires, voor verschillende dingen: geld, een opgerold bundeltje geldbiljetten, roddel, achterklap, luiheid.
Bronnen
https://tangodecoder.wordpress.com/2015/06/08/subtitled-tango-16-a-quien-le-puede-importar/
