Al verla pasar

Met hoeveel verdriet keek ik naar wat ik dacht dat het mijn redding zou zijn.

Een dramatisch afscheid, dat is het onderwerp van deze tango Al verla pasar. De titel betekent zoiets als “Haar te zien passeren”, maar in deze context komt het eerder neer op “Haar te zien vertrekken”. De tekstdichter ziet zijn geliefde vertrekken en begrijpt dat het helemaal over is, voorbij. Hij had de kans om anders te beslissen, maar hij deed het niet, met pijn in het hart. Bedroefd was hij, om haar jeugd, haar mooie ogen. Maar eens zonder haar, voelt hij een groot verdriet. IJs in zijn aderen, koud is zijn hart, zonder haar is zijn leven onmogelijk geworden.

De tango Al verla pasar dateert uit 1942. De muziek is van Joaquín Mora, ook de componist van onder andere Margarita Gauthier. De tekst is van José Maria Contursi, de dichter van de liederencyclus gewijd aan “zijn” Gricel. Ook deze tango beschrijft een facet van deze werkelijk bestaand hebbende liefdesgeschiedenis: het afscheid van de geliefden. José Maria Contursi, aka Katanga ontmoette de negen jaar jongere Susana Gricel Viganó in 1936, toen zij 15 jaar oud was. Twee jaar later, in de bergen van Castillo del Monte, ontvlamde de liefde hevig. Maar Katunga was getrouwd, had kinderen en koos voor zijn huwelijk. De liefde bleef sluimeren en werd inspiratie voor een hele serie liefdesverdrietliederen, waar deze Al verla pasar er één van is. Het grote wonder is dat Katunga en Gricel meer dan twintig jaar later — hij was weduwnaar en zij gescheiden — elkaar weer ontmoetten. Dat was in 1962. Ze trouwden en waren nog tien jaar gelukkig samen.

Orquesta Pedro Laurenz canta Martin Podestá, Al verla pasar, 1942

Al verla pasar

Ayer al verla pasar me convencí
Que no es posible volver y comprendí
Que todo se ha terminado,
Que somos sombras de aquel pasado.
Con cuánta pena miré lo que creí
Sería mi salvación… ¡pobre de mí!
Y en esa duda terrible
De hablarla o no hablarla
Mis pasos volví…

Pobrecita,
¡qué vieja y pálida estaba!
Sin brillo
Sus negros ojos miraban…
La vida
Quiso ensañarse con ella…
¡pensar que fue tan bella
Y que hoy el mundo la olvida!
Si supiera
Que yo también he cambiado,
Que tengo
El corazón destrozado,
Que a veces
Hasta en matarme he pensado,
Pues todo, todo, todo
Ha muerto ya para mí…

Después temblando me fui de aquel lugar
Con unas ansias tan grandes de llorar…
Enloquecido de pena,
Frío en el alma,
Hielo en las venas…
Y anduve, así, sin saber adónde ir,
Sintiendo risas y burlas junto a mí…
Y hoy, al saberme perdido,
Sin fuerzas, vencido,
No puedo vivir…

Al verla pasar (Haar te zien vertrekken)

Toen ik haar gisteren zag vertrekken, was ik ervan overtuigd dat het niet mogelijk is om terug te keren en ik begreep dat het allemaal over is,
dat we schaduwen zijn van dat verleden.
Met hoeveel verdriet keek ik naar wat ik dacht
dat het mijn redding zou zijn… Arme ik!
En in die vreselijke twijfel
om haar aan te spreken of niet te spreken,
keerde ik op mijn schreden…

Arm klein ding,
hoe oud en bleek was ze!
Zonder glans
keken haar zwarte ogen…
Het leven
wilde haar… verwoesten
Te bedenken dat ze zo mooi was
en nu is de wereld haar vergeten!
Als ze eens wist
dat ik ook veranderd ben,
dat mijn hart
gebroken is,
Dat ik soms
zelfs zelfmoord heb overwogen,
want alles, alles, alles
is voor mij dood…

Toen verliet ik bevend die plek
met een zo groot verlangen om te huilen…
Gek van verdriet,
koud in mijn ziel,
Ijs in mijn aderen…
En ik liep, zomaar, niet wetend waarheen,
voelde gelach en spot naast me…
En nu, wetend dat ik verloren ben,
zonder kracht, verslagen,
kan ik niet leven…

Bronnen
https://www.letras.com.br/jose-maria-contursi/al-verla-pasar
https://www.masquetango.com/2020/03/21/letras-il-tango-e-le-sue-parole-al-verla-pasar/

Zanger Martin Podestá met Pedro Láurenz op de bandoneon




Nummer 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *