De gelukkigste droom stierf in het afscheid en de hemel werd mij duister.
Prachtige tango, deze El adiós, oftewel “Het afscheid”. Mooie tekst op een mooie, gedragen melodie. In de tekst neemt de dichter afscheid van een geliefde. Dat afscheid is ingehouden, beiden glimlachen dapper, de ware gevoelens worden niet getoond. Maar onder die schone schijn is er een wereld van verdriet, althans bij de tekstdichter. Zijn wereld stort in, voor hem alleen maar donkere wolken, schaduwen en verdriet. Sinds het afscheid kan hij alleen maar aan haar denken. En als de lente komt, met haar kleuren en vogelzang, leeft bij hem vooral toch het verdriet. Wrang detail: aan het eind van het refrein beseft de dichter dat de beminde geliefde ondertussen in andere armen opgevangen wordt en met kussen overladen, die haar vertellen dat ze niet terug hoeft te komen…
De tango El adiós werd in 1937 geschreven door Maruja Pacheco Huergo. Maruja is een afkorting van Maria Esther. Zij componeerde ook Sinfonia de arrabal en schreef de tekst van Alas Rotas. Maruja Pacheco Huergo was in de tangowereld geen onbekende. Ze was een klassiek geschoold pianiste met meer dan zeshonderd opnames van diverse muzieksoorten, tekstschrijver, componist en scenarioschrijver, actrice en dichter. In 1937 kreeg ze de prestigieuze titel Miss Radio. Haar beroemdste tango is ‘El Adiós’. Die schreef ze op een warme zomeravond. Geïnspireerd werd ze door de bewegingen van een gordijn voor een raam dat wijd open stond naar de tuin. Verstrooid speelde ze een paar willekeurige akkoorden. Haar moeder, die in dezelfde kamer aan het breien was, riep plotseling: “Maar dit is zo mooi! Je moet hier een tango van maken!” Binnen een paar dagen werd de nieuwe tango gepresenteerd aan zanger Ignacio Corsini. Corsini stelde een tekstschrijver voor, Virgilio San Clemente, die zodra hij de muziek hoorde de eerste regels van de tekst schreef. Corsini bracht het lied in februari 1938 in première. In maart nam Francisco Canaro het op met Roberto Maida, en in april Edgardo Donato met de stem van Horacio Lagos. Bron: https://elespejero.wordpress.com/2015/09/17/tango-stories-el-adios-to-ostatnia-niedziela-and-utomlennoe-solnce/
El adiós
En la tarde que en sombras se moría,
buenamente nos dimos el adiós;
mi tristeza profunda no veías
y al marcharte sonreíamos los dos.
Y la desolación, mirándote partir,
quebraba de emoción mi pobre voz…
El sueño más feliz, moría en el adiós
y el cielo para mí se obscureció.
En vano el alma
con voz velada
volcó en la noche la pena…
Sólo un silencio
profundo y grave
lloraba en mi corazón.
Sobre el tiempo transcurrido
vives siempre en mí,
y estos campos que nos vieron
juntos sonreír
me preguntan si el olvido
me curó de ti.
Y entre los vientos
se van mis quejas
muriendo en ecos,
buscándote…
mientras que lejos
otros brazos y otros besos
te aprisionan y me dicen
que ya nunca has de volver.
Cuando vuelva a lucir la primavera,
y los campos se pinten de color,
otra vez el dolor y los recuerdos
de nostalgias llenarán mi corazón.
Las aves poblarán de trinos el lugar
y el cielo volcará su claridad…
Pero mi corazón en sombras vivirá
y el ala del dolor te llamará.
En vano el alma
dirá a la luna
con voz velada la pena…
Y habrá un silencio
profundo y grave
llorando en mi corazón.
El adiós (Het afscheid)
In de middag die stierf in schaduwen
hebben we welgemoed afscheid genomen;
mijn diepe verdriet heb je niet gezien
en bij je vertrek glimlachten we beiden.
Verwoestend, jou te zien vertrekken,
mijn arme stem brak van emotie…
De gelukkigste droom stierf met het afscheid
en de hemel werd mij duister.
Tevergeefs stortte mijn ziel
met gesluierde stem
mijn smart uit in de nacht…
Alleen een diepe
en plechtige stilte
huilde in mijn hart.
Ondanks de jaren die verstreken
leef je nog altijd in mijn hart,
en deze velden die ons
samen zagen glimlachen
vragen me of de vergetelheid
mij van jou heeft genezen.
En in de wind
verwaaien mijn klachten,
stervend in echo’s,
op zoek naar jou…
Terwijl verder weg
andere armen en andere kussen
je gevangen houden en me zeggen
dat je nooit meer terug hoeft te komen.
Als de lente weer gaat stralen,
en de velden zich met kleur behangen,
zal het verdriet en de herinneringen
mijn hart weer vullen met heimwee.
Kwtterend zullen de vogels het veld bevolken
en de hemel zal zijn klaarte spreiden…
Maar mijn hart zal in schaduw leven
en de vleugels van mijn pijn zullen je roepen.
Tevergeefs zal mijn ziel
met verhulde stem
de maan van mijn verdriet vertellen…
En er zal een diepe
en plechtige stilte vallen
huilend in mijn hart.
Bronnen
https://letrasdetango.wordpress.com/2013/03/29/el-adios/
https://poesiadegotan.com/2009/09/17/el-adios-1937/
https://lyricstranslate.com/en/el-adi%C3%B3s-farewell.html
https://tango.5toll.com/en/2014/11/06/el-adios/
https://elespejero.wordpress.com/2015/09/17/tango-stories-el-adios-to-ostatnia-niedziela-and-utomlennoe-solnce/
https://www.todotango.com/english/artists/biography/889/Maruja-Pacheco-Huergo/
Joep à Campo, Tango, lied van Buenos Aires, Artscape | Artevista, 2013
