El último café

Een zoet en bitter afscheid, zoet en bitter als de koffie, als de liefde, als de vergetelheid.

De laatste kop koffie, zo luidt de titel van dit nummer. Op zich geen alarmerende titel, totdat je beseft dat het hier om een afscheid gaat: een laatste kop koffie en daarna voor eeuwig tot ziens. In het lied is het herfst, het motregent en het schemert, de tekstzanger roert in een kop koffie. Dat roept bij hem/haar de herinnering op aan de laatste kop koffie met de geliefde die blijkbaar zó vertrokken is, bij een kop koffie. Het lied begint met het eind, de herinnering aan het afscheid, en eindigt met het begin: “Het regende en ik bood je een laatste kop koffie aan.” Die laatste kop is de kop van de berusting, want in een eerdere kop koffie heeft de geliefde met kille stem het afscheid aangekondigd. Prachtig filmische beweging van de tekst, prachtig lied.

Orquesta La Auténtica Milonguera canta Marisol Martinez, El ultimo café, 2020

El último café

Llega tu recuerdo en torbellino,
vuelve en el otoño a atardecer
miro la garúa, y mientras miro,
gira la cuchara de café.

Del último café
que tus labios con frío,
pidieron esa vez
con la voz de un suspiro.

Recuerdo tu desdén,
te evoco sin razón,
te escucho sin que estés.
“Lo nuestro terminó”,
dijiste en un adiós
de azúcar y de hiel…

¡Lo mismo que el café,
que el amor, que el olvido!
Que el vértigo final
de un rencor sin porqué…

Y allí, con tu impiedad,
me vi morir de pie,
medí tu vanidad
y entonces comprendí mi soledad
sin para qué…

Llovía y te ofrecí,
¡el último café!

El último café (De laatste kop koffie)

In de herfstige avondschemer komt als een wervelwind de herinnering aan jou terug,
ik kijk naar de motregen, en terwijl ik kijk
draait mijn koffielepel rond…

Rond in de laatste kop koffie
die je kille lippen
met een zucht
die laatste keer bestelden.

Ik herinner je dedain,
zonder reden verschijn je weer voor mij,
zonder dat je er bent hoor ik je stem.
“Het is over”,
zei je,
in een zoet en bitter afscheid…

Zoet en bitter als de koffie,
als de liefde, de vergetelheid!
Als de ultieme duizeling
van een zinloze haat…

En daar, in je meedogenloosheid,
zag ik mezelf staand sterven,
Ik mat je ijdelheid
en toen begreep ik
mijn redeloze eenzaamheid…

Het regende en ik bood je
een allerlaatste koffie aan!

Bronnen
https://poesiadegotan.com/2018/06/10/el-ultimo-cafe-1963/

Nummer 

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *