En een stoet van gelach en liedjes zal voorbijtrekken langs het witte pad dat mij jouw liefde zal brengen.
Regendruppel, dat is de titel van deze tangowals: Gota de lluvia. De tekst is heel dromerig, zeer wel passend bij een wals. De regendruppel zit op een bloem en is metafoor voor een gedroomde liefde. Het eerste couplet begint met de evocatie van de komst van de geliefde. De wind zegt haar naam, de hemel is klaarhelder, de wind koel, de zon warm, de vogels imiteren haar stem. Maar het refein vertelt iets anders, namelijk dat deze liefde misschien alleen een wensdroom is, gebaseerd op de eenzaamheid van de tekstdichter en geboren uit zijn verlangen naar licht. Het laatste couplet vertelt waar de tekstdichter zijn gedroomde liefde allemaal in herkent; in de middagschaduw, in het lied van een vogel, in een regendruppel op een bloem, in de vogelvleugel die trilt in de storm. Allemaal tekens van de geliefde die nooit zal komen. Het lied eindigt met de conclusie dat alle mooie dingen in de wereld om haar zullen huilen.
De tekst van deze tango is zeer poëtisch. Zó poëtisch, dat die bijna alleen maar geschreven had kunnen worden door Homero Manzi. En dat is ook het geval. De teksten van de dichter Homero Manzi (1907-1951) blinken uit door poëtisch taalgebruik. Het thema van deze wals is niet eens zo uitzonderlijk: een gedroomde, onwerkelijke liefde, maar de beelden zijn bijzonder evocatief: de stemmen van de wind die haar naam noemen, de vogels in het bos die haar stem imiteren, de lijster die moet huilen, de jasmijn die sterft. Zie ook andere prachtige tango’s van zijn hand, zoals bijvoorbeeld Despues, Fuimos, Malena, Mañana zarpa un barco, Paisaje (ook een wals), Recién en Tal vez sera mi alcohol. Zijn beroemde tango’s Barrio de tango en Sur zijn, hoewel ook zeer poëtisch, anders van aard omdat ze persoonlijke jeugdherinneringen oproepen. Daarnaast schreef Manzi, veelal met Sebastián Piana, ook tal van milonga’s.
Gota de lluvia
Las sombras de la tarde vendrán trayendo tu evocación. Las voces de la brisa dirán tu nombre como un rumor.
Y en el jardín del alma renacerá una flor,
y temblarán las manos al presentir tu amor.
Será más puro el cielo, más fresco el aire, más tibio el sol.
Los pájaros del bosque imitarán tu voz.
Y pasará un cortejo de risas y de cantos
por el camino blanco que me traerá tu amor.
Te buscó mi fe en la oscuridad
sin saber por qué.
Te soñó mi afán en la soledad
sin querer sonar.
Te llamó mi voz
y tu voz me respondió
y en tu voz hallé fe
para esperar tu amor.
Pero si tu amor
sólo fue visión
de mi soledad.
Si mi afán de luz
me llevó a soñar
con tu irrealidad.
Si jamás vendrás
hasta mi rincón feliz,
cuando no llegués
llorará un zorzal
morirá un jazmín.
Estás en la penumbra cuando en la tarde se duerme el sol.
En la canción del ave que arrastra el viento como un dolor.
En la gota de lluvia que recogió una flor.
En el temblor del ala que el vendaval golpeó.
Por eso si tus labios no llegan nunca con su canción,
las cosas más hermosas te llorarán mi amor.
Y pasará un cortejo de cantos enlutados
por el camino blanco que tanto te esperó.
Gota de lluvia (Regendruppel)
De middagschaduwen zullen je oproepen.
Als een gerucht zullen de stemmen van de wind je naam verspreiden.
En in de tuin van de ziel zal een bloem herboren worden, en mijn handen zullen trillen bij het percipiëren van je liefde. De hemel zal klarer zijn, de lucht koeler, warmer de zon. De vogels van het bos zullen je stem imiteren. En een stoet van gelach en liedjes zal voorbijtrekken langs het witte pad dat mij jouw liefde zal brengen.
Zonder te weten waarom
zocht mijn geloof je in het duister.
In mijn eenzaamheid droomde mijn gretigheid van jou zonder te willen klinken.
Mijn stem riep je
en jouw stem antwoordde mij
en in jouw stem vond ik geloof
om op je liefde te wachten.
Maar als je liefde
alleen een visioen
van mijn eenzaamheid was?
Als mijn verlangen naar licht
me aanzette tot het dromen
van jouw onwerkelijkheid?
Als je nooit zult komen
naar mijn gelukkige plek,
als je niet aankomt,
zal een lijster huilen,
een jasmijn zal sterven.
Je bent in de schaduwen als de zon ’s middags in slaap valt.
In het lied van de vogel dat de wind meeblaast als een verdriet.
In de druppel regen die een bloem oppikte.
In de trilling van de vleugel die door de storm werd aangeraakt. Dat is waarom je lippen nooit aankomen met hun zang, de mooiste dingen zullen om je huilen, mijn liefste. En een stoet van rouwliederen zal voorbijtrekken langs het witte pad dat zo lang op je wachtte.
Bronnen
https://www.letras.com/homero-manzi/791603/
https://lyricstranslate.com/en/gota-de-lluvia-raindrop.html
