Humillación

Humillación

Yo no sabía del amor que se arrodilla,
balbuceando ruegos, manso de altiveces.
Fue de ese modo,
con flaquezas que aún me humillan,
como en mi delirio
te llegué a querer.

Hoy que despierto
frente a tu liviana pasión
en mi conciencia
que sintió de lleno el rigor,
brota a despecho
de este amor que me envilece,
el grito rebelde de mi humillación:

¡Odio este amor!
que me humilló a tus antojos,
¡odio este amor!
que me enseñó a suplicar.
Ansia torpe que me arrodilló
bajo el yugo de tu pretensión,
¡odio este amor!
que al doblegar mi entereza,
me rebajó a mendigar tu calor.

No te reprocho si tu amor que fue inconstante,
puso en mi existencia, sombras de abandono;
ni tienes culpa si maldigo a cada instante,
lo que fue flaqueza de mi corazón.

Mía es la culpa por haber rodado a tus pies,
y es mi castigo condenar mi propia pasión,
frente al reproche de mi orgullo lastimado,
que no se consuela de su humillación.

Humillación (Vernedering)

Niets wist ik van onderdanige liefde,
van stamelende smeekbeden, mak tegenover de arrogantie. Toch was het zo,
met zwakheden die me nog steeds vernederen,
dat ik in mijn waanzin
van je ben gaan houden.

Geconfronteerd met je halfslachtige passie ontwaak ik,
uit mijn geweten,
dat de strengheid door en door voelde,
komt, ondanks deze liefde die mij verlaagt,
de opstandige schreeuw
van mijn vernedering omhoog.

Ik haat deze liefde
die me aan jouw grillen onderwierp!
Ik haat deze liefde
die me leerde bedelen!
Onhandig verlangen dat me op mijn knieën bracht, onder het juk van jouw pretenties,
ik haat deze liefde
die door mijn integriteit op te geven,
mij dwong om je om warmte te smeken.

Ik neem het je niet kwalijk als je wisselvallige liefde duisternis in mijn bestaan ​​bracht; noch heb jij schuld als ik elk moment vervloek, het was een zwakte van mijn eigen hart.

Míjn schuld dat ik aan je voeten heb gelegen, míjn straf mijn eigen passie te veroordelen, in het aangezicht van mijn gekwetste trots, die zich niet met zijn vernedering troost.