De wereld is een absurde wond, alles is zo vergeefs, het is één bezopen bende, niets meer.
La ultima curda, dat is de laatste roes, de finale dronkenschap. Dit lied is de klaagzang van een man die gewond is door het leven. De tekstzanger gaat met de bandoneon in gesprek over de door hem gezochte bedwelming van de alcohol: “het trage gekreun van de bandeon druppelt tranen van herinnering en bitterheid” en op zijn beurt “pijnigt de zanger de bandoneon met zijn in wijn gedenkte klaagzang”. De oorzaak van dit alles is, uiteraard, de liefde: “een oude liefde die siddert”. Maar wat een taal, wat een woorden. Alleen al in het eerste couplet komen voor: een kwaadaardige vloek, een gewond hart, een tranenvloed van rum, een onderwereld met een bodem van opstandige modder. Een diepmenselijke tekst om van te smullen.
In 1956, op een hete nacht, slechts gekoeld door het ijs van de whisky, bevonden orkestleider Anibal Troilo en zanger Edmundo Rivero zich in Troilo’s appartement op de tweede verdieping van Calle Paraná tegenover het Chantecler-cabaret. Daar begonnen ze met het instuderen van Troilo’s compositie La última curda, repeterend en aanpassend, eerst neuriënd en daarna met de bandoneon. Ze werkten enige uren geconcentreerd aan het nummer, zich niet bewust van de wereld om hen heen. Tegen het ochtendgloren, toen het publiek het Chantecler verliet, was de tango klaar en begaven Troilo en Rivero zich naar het balkon waarvan het raam openstond en zagen ze dat een belangstellende menigte zich op het trottoir onder hen had verzameld en het verkeer onderbrak. Toen voerden Troilo en Rivero deze tango voor het eerst in het openbaar uit, op het balkon, enkel met stem en bandoneon. Bron: https://es.wikipedia.org/wiki/La_%C3%BAltima_curda
La última curda
Lastima, bandoneón,
mi corazón
tu ronca maldición maleva…
Tu lágrima de ron
me lleva
hasta el hondo bajo fondo
donde el barro se subleva.
Ya sé, no me digás! ¡Tenés razón!
La vida es una herida absurda,
y es todo todo tan fugaz
que es una curda, ¡nada más!
mi confesión.
Contame tu condena,
decime tu fracaso,
¿no ves la pena que me ha herido?
Y hablame simplemente
de aquel amor ausente
tras un retazo del olvido.
¡Ya se que me hace daño.
¡Yo sé que te lastimo!
llorando mi sermón de vino!
Pero es el viejo amor
que tiembla, bandoneón,
y busca en un licor que aturda,
la curda que al final
termine la función
corriéndole un telón al corazón.
Un poco de recuerdo y sinsabor
gotea tu rezongo lerdo.
Marea tu licor y arrea
la tropilla de la zurda
al volcar la última curda.
Cerrame el ventanal
que quema el sol
su lento caracol de sueño,
¿no ves que vengo de un país
que está de olvido, siempre gris,
tras el alcohol?…
La última curda (De laatste dronkenschap)
Bandoneon,
je schorre, kwaadaardige vloek
verwondt mijn hart…
Je tranenvloed van rum
sleurt me
die intens diepe onderwereld in
waar de opstandige modder pruttelt.
Zeg niks, ik weet het. Je hebt gelijk.
Het leven is een absurde wond,
en alles is zo vergeefs
dat mijn bekentenis
één bezopen bende is, niets meer.
Vertel me jouw vonnis,
vertel me jouw falen,
zie je niet de pijn die mij heeft verwond?
En vertel me gewoon
via de overblijfselen van de vergetelheid
van die afwezige liefde.
Ik weet dat je me beschadigd hebt.
Ik weet dat ik je pijnig
met mijn huilerige dronkemanspreek.
Maar het is de oude liefde
die flakkert, bandoneon,
op zoek naar drank die verdooft,
de roes
die het stuk beëindigt,
die voor het liefdeshart het doek neerlaat.
Je traag gekreun druppelt
tranen van herinnering en bitterheid.
Je likeur bedwelt
en jaagt de hartklop
naar de uiteindelijke roes.
Sluit het raam voor me,
want de zon brandt
haar slaapverwekkende slakkengang,
zie je niet dat ik uit een land kom
dat door de alcohol gehuld wordt
in grauwgrijze vergetelheid…
Bronnen
www.planet-tango.com/lyrics/laultimacurda.htm [link is dood]
https://es.wikipedia.org/wiki/La_%C3%BAltima_curda
https://es.wikipedia.org/wiki/Chantecler
Joep à Campo, Tango, lied van Buenos Aires, Artscape | Artevista, 2013
Naamloze kopie uit 1998 van een vertaling gekregen van Joyce Weskin
