La loca de amor

La loca de amor

En los anchos de montes frondosos
do la vida pasara el paisano,
vaga sola en el suelo pampeano
una loca con lánguida faz;
esta loca que en tiempos pasados
habitara en las horas de amores
hoy esparce sus tiernos clamores
en la pampa que duerme en la paz.

Esa gentil escultura
que a la virgen fue copiada,
hoy ya se encuentra bañada
por un profundo dolor;
la magnánima dulzura
de su voz, casi no suena
y al sonar pinta la pena
que le ha causado el amor.

A los rayos del sol que iluminan
el sendero que va atravesando
con su llanto lo va tapizando
que en torrentes le brota al llorar,
el cabello, en los hombros reposa,
de la boca, color rubicela
y es su talle gentil de gacela
lo sublime que deja extasiar.

Llámase Lola, la loca
del paisano condolida
y en el pago conocida
por una “loca de amor”.
A Marcelo le quería,
pero la patria adorada
lo llamó cuando ultrajada
se vio por el invasor.

Hace un año que el grito de guerra
a la tumba a Marcelo ha llevado
y de herencia en el mundo ha dejado
a la niña que loca volvió.
Pobre Lola, que tierna adoraba
sus primeros ardientes amores,
que son lacios los bellos fulgores
que el amor en su pecho dejó.

Un día que la locura
a su extremo había llegado,
Lola se había abrazado
la corona con ardor;
pero al abrazo tan fuerte
se la vio que se extinguía,
quedando en la tumba fría
muerta la Loca de amor.

La loca de amor (De liefdes-gekkin)

In de wijde, lommerrijke bergen
waar de landman zijn dagen doorbracht,
dwaalt op de pampagrond eenzaam en alleen
een gekke vrouw met een smachtend gezicht;
deze gekke vrouw die in vervlogen tijden
van de uren gevuld met liefde genoot,
verstrooit vandaag haar liefdeskreten
in de pampa die in vrede slaapt.

Dat elegante standbeeld
dat werd gekopieerd van de maagd Maria
wordt vandaag overspoeld
door een diep verdriet;
de majesteitelijke zoetheid
van haar stem, die klinkt bijna niet
en wanneer die klinkt, schildert die het verdriet
dat de liefde haar heeft aangedaan.

Onder de zonnestralen die het pad
verlichten dat ze kruist,
wordt de weg bedekt met haar tranen
die in stortregens uit haar gutsen terwijl ze huilt,
haar haren rusten op haar schouders,
haar mond is robijnrood
en haar ranke gazellengestalte, haar sublieme schoonheid laat je in vervoering achter.

Haar naam is Lola, de gekke vrouw
van de betreurde landman
en in de streek staat ze bekend
als een “liefdes-gekkin”.
Ze hield van Marcelo,
maar het aanbeden vaderland
riep hem toen het zich bedreigd zag
door de buitenlandse indringer.

Een jaar geleden heeft de oorlogskreet
Marcelo meegenomen naar zijn graf
en als erfenis heeft hij het gek geworden meisje
in deze wereld achtergelaten.
Arme Lola, hoe teder aanbad ze
haar eerste vurige liefdes,
die prachtige, heldere schitteringen
die de liefde in haar boezem achterliet.

Op een dag, toen de waanzin
zijn toppunt had bereikt,
had Lola
haar waanbeeld vurig omhelsd;
maar de omhelzing was zo strak
dat ze zichzelf uitgeblust wist,
en ze lag dood in het koude graf,
de liefdes-gekkin.