Los despojos

Los despojos

Ven, levántate no llores,
No me jures ni me implores,
Yo esperé que alguna vez
Hincándote a mis pies
Traerías tus dolores.
Mas los años que pasaron,
Mis rencores atenuaron.
Y hoy que al fin te vuelvo a ver,
No llores, por favor,
Que ya te perdoné.

Despojos solamente quedan hoy,
Despojos de tu amor y de mi amor.
¿Por qué has vuelto así
Con las sombras del ayer,
Arrastrando tu vejez junto a mí?
Mira como estoy por estar lejos de ti,
Yo también envejecí de dolor.
Hoy somos los despojos, nada más,
No sé si has hecho bien en regresar.

Como el sol reseca el lodo…
Borra el tiempo, todo, todo…
Y se aprende a perdonar
De nuevo al encontrar
La vida en un recodo…
Una luz en mis tinieblas
Es tu nombre hecho de niebla,
Puede ser que salga el sol
Detrás de tu dolor
Detrás de mi dolor…

Los despojos (De brokstukken)

Kom op, herpak je, huil niet,
vervloek me niet en belast me niet,
ik hoopte dat je je een keer
voor mijn voeten zou werpen,
dat je je pijn zou delen.
Maar de jaren verstreken,
mijn wrok nam af.
En vandaag, nu ik je eindelijk weer zie,
huil alsjeblieft niet,
want ik heb je al vergeven.

Alleen de brokstukken blijven over,
de scherven van jouw liefde en mijn liefde.
Waarom ben je teruggekomen
met de schaduwen van gisteren,
en sleep je je ouderdom naast mij voort?
Kijk hoe ik ben geworden ver weg van jou,
ik werd ook oud van pijn.
Vandaag zitten we met de brokken, meer niet,
ik weet niet of het goed was terug te keren.

Zoals de zon de modder opdroogt…
de tijd alles, alles wist…
Bij een hernieuwde ontmoeting
leert men te vergeven.
Het leven is een bochtige weg…
Jouw uit mist gevormde naam
is een licht in mijn duistenis.
Kan het zijn dat de zon opkomt
achter jouw verdriet,
achter mijn verdriet…