Jouw zang heeft de kilte van de laatste ontmoeting, jouw zang is bitter van het zilt van de herinnering.
De Malena in dit nummer is legendarisch. Tekstschrijver Homero Manzi schijnt in São Paulo, Brazilië een bijzondere zangeres te hebben zien optreden en was zwaar onder de indruk van haar doorleefde stem. Naar aanleiding daarvan schreef hij dit nummer. Wie de zangeres in kwestie is, is nooit duidelijk geworden. Meer dan één Argentijnse zangeres heeft geclaimd dat de tekst over háár ging, waaronder Nelly Omar, die een romantische affaire had met Homero Manzi. Zie ook deze link. In de tekst is Malena een zangeres die in elke regel haar hart uitstort (y en cada verso pone su corazon). Via haar stem lijken we iets van haar te weten te komen. De tekst is diep-melancholisch: een laatste ontmoeting, een zilte herinnering, een trieste stem tegen een achtergrond van achterbuurten en alcohol. Laatste regel: Malena tiene pena de bandoneon (Malena’s stem heeft het verdriet van de bandoneon).
Malena
Malena canta el tango como ninguna
y en cada verso pone su corazon.
A yuyo del suburbio su voz perfuma,
Malena tiene pena de bandoneon.
Tal vez, alla en la infancia, su voz de alondra
tomo ese tono oscuro del callejon,
o acaso aquel romance que solo nombra
cuando se pone triste con el alcohol.
Malena canta el tango con voz de sombra;
Malena tiene pena de bandoneón.
Tu cancion
tiene el frio del ultimo encuentro,
tu cancion
se hace amarga en la sal del recuerdo.
Yo no se
si tu voz es la flor de una pena,
solo se que al rumor de tus tangos, Malena,
te siento mas buena,
mas buena que yo.
Tus ojos son oscuros como el olvido,
tus labios, apretados como el rencor,
tus manos, dos palomas que sienten frio,
tus venas tienen sangre de bandoneon.
Tus tangos son criaturas abandonadas
que cruzan sobre el barro del callejon,
cuando todas las puertas estan cerradas
y ladran los fantasmas de la cancion.
Malena canta el tango con voz quebrada;
Malena tiene pena de bandoneon.
Malena
Malena zingt de tango als geen ander,
in elke regel legt ze haar ziel.
Haar stem klinkt als het onkruid uit de achterbuurten, als de tristesse van de bandoneon. Kreeg haar heldere stem die donkere steegklank reeds in haar jeugd?
Of was het die romance die ze alleen noemt wanneer de alcohol haar droevig maakt?
Malena zingt de tango met donkere stem;
haar stem heeft het verdriet van de bandoneon.
Jouw zang
heeft de kilte van een laatste ontmoeting,
jouw zang
wordt bitter van het zilt van de herinnering.
Ik weet niet
of jouw stem de vrucht is van een jammerklacht, maar als ik jouw tangos aanhoor, Malena,
weet ik alleen dat ik jou beter begrijp,
beter dan mijzelf.
Jouw ogen zijn donker als de vergetelheid,
je lippen wrokkig geknepen,
je handen twee verkleumde duiven, door je aderen stroomt het bloed van de bandoneon.
Jouw tangos zijn verlaten spookwezens
die, wanneer alle deuren toe zijn
en de liedgeesten blaffend janken,
door de modder van de steeg kruipen.
Malena zingt de tango met gebroken stem;
haar stem heeft de pijn van de bandoneon.
Bronnen
http://www.planet-tango.com/lyrics/malena.htm
Joep à Campo, Tango, lied van Buenos Aires, Artscape | Artevista, 2013
