Paciencia

Paciencia

Anoche, de nuevo te vieron mis ojos;
anoche, de nuevo te tuve a mi lao.
¡Pa qué te habré visto si, después de todo,
fuimos dos extraños mirando el pasao!
Ni vos sos la misma, ni yo soy el mismo.. .
¡Los años! … ¡La vida!… ¡Quién sabe lo qué!…
De una vez por todas mejor la franqueza:
yo y vos no podemos volver al ayer.

Paciencia…
La vida es así.
Quisimos juntarnos por puro egoísmo
y el mismo egoísmo nos muestra distintos.
¿Para qué fingir?
Paciencia…
La vida es así.
Ninguno es culpable, si es que hay una culpa.
Por eso, la mano que te di en silencio
no tembló al partir.

Haremos de cuenta que todo fue un sueño,
que fue una mentira habernos buscao;
así, buenamente, nos queda el consuelo
de seguir creyendo que no hemos cambiao.
Yo tengo un retrato de aquellos veinte años
cuando eras del barrio el sol familiar.
Quiero verte siempre linda como entonces:
lo que pasó anoche fue un sueño no más.

Paciencia (Accepteer het)

Gisteravond vielen mijn ogen opnieuw op jou; gisteravond lag je opnieuw aan mijn zijde. Waarom heb ik je weer ontmoet als we, per slot van rekening, twee vreemden waren starend in het verleden. Je bent niet hetzelfde, noch ik ben hetzelfde. De jaren, het leven, wie weet wat nog meer… Voor eens en altijd is openheid op zijn plaats: jij en ik kunnen niet terug naar vroeger.

Accepteer het…
Zo is het leven.
Uit puur egoïsme wilden we samenkomen
en hetzelfde egoïsme toont ons verschillend.
Waarom doen alsof?
Accepteer het…
Zo is het leven.
Niemand is schuldig, als er al schuld zou zijn.
Dus heeft de hand die ik je in stilte gaf
bij het afscheid niet getrild.

We zullen doen alsof alles een droom was,
dat het een leugen was om elkaar te zoeken;
dus hebben we gelukkigerwijs een troost te blijven geloven dat we niet zijn veranderd.
Ik heb een portret van die twintig jaar toen je het middelpunt was van mijn wereld.
Ik wil je altijd zo mooi blijven zien als toen: wat gisteravond gebeurd is, was slechts een droom.