Ik kijk naar je en ik weet het niet, het is moeilijk voor mij om te geloven dat jij dezelfde bent als die waarvan ik ooit hield.
Prachtige wals, deze Parece mentira. Geen opzwepende wals, maar weemoedig verwoord liefdesverdriet. In de tekst van deze wals wordt in schone zinnen de onttovering verwoord van iemand die onverwacht geconfronteerd wordt met een liefdesverlating. Het lied begint de onbeweeglijke toestand van de tekstdichter te schetsen: “Ik ben zoals altijd, ik ben nooit veranderd, mijn kleding is hetzelfde als hiervoor, mijn leven ook“. Dan komt het besef: “het lijkt ongelooflijk (parece mentira) hoe alles in één klap kapot kan gaan, ik kijk naar je en ik weet het niet, het is moeilijk voor mij om te geloven dat jij dezelfde bent als diegene waarvan ik ooit hield“. Dubbelzinnig ook, want tussen de regels zou je misschien ook kunnen lezen dat de relatie niet meer zo boeiend was?
De muziek van deze wals is van Francisco Canaro. De zeer poëtische tekst is, hoe kan het ook anders, van Homero Manzi, een dichter die uitblonk in gevoelige, dichterlijke regels, meestal over melancholische onderwerpen zoals gewezen liefdes en de nostalgie naar oude buurten. Manzi was zeer productief. Met Canaro schreef hij zeven nummers (o.a. Nobleza de arrabal), met Troilo zes (o.a. Sur), met Malerba ook zes (o.a. Mi taza de café), twaalf met Demare (o.a. Malena) en zevenendertig met Sebastián Piana (waaronder veel milonga’s). In totaal produceerde Manzi zo’n 150 teksten. Zie: https://tango.info/lyric/HomerManzi
Het nummer Parece mentira is in de vorige eeuw niet vaak uitgevoerd. De oorspronkelijke uitvoering door Francisco Canaro met zanger Alberto Arenas uit 1949 maakt maar weinig indruk. Veel later, in 1970, kwam de bekende uitvoering van de toen 59-jarige Nelly Omar, op gitaar begeleid door José Canet.
Parece mentira
Yo soy como siempre, yo nunca cambié,
mi ropa es la de antes, mi vida también.
Por eso, de pronto, me cuesta creer
que seas la misma, la misma de ayer.
Parece mentira que todo de un golpe se pueda romper,
Parece mentira que el sueño más puro nos quiebre la fe,
Te miro y no sé, me cuesta creer,
que seas la misma que quise una vez.
Son tus ojos, dos luceros,
dos abrojos hechiceros,
dos abrojos de luz que se queman
en la noche de mi corazón.
Son mis penas cien tormentas.
Son mis penas cien condenas,
cien condenas de horror que encadenan
mi vida perdida detrás de tu amor.
Tu calle es la misma, tu esquina también,
las noches del barrio, las mismas de ayer.
La luna es la misma que vimos los dos,
colgada en la punta de aquel callejón.
Si todo es como antes, si nada ha cambiado, si todo es igual,
parece mentira que sólo tu vida pudiera cambiar.
Te miro y no sé, me cuesta creer,
que seas la misma que quise una vez.
Parece mentira (Het lijkt ongelooflijk)
Ik ben zoals altijd, ik ben nooit veranderd, mijn kleding is hetzelfde als hiervoor, mijn leven ook. Daarom vind ik het opeens moeilijk te geloven, dat jij dezelfde bent, dezelfde als voorheen.
Het lijkt ongelooflijk dat alles in één klap kapot kan gaan,
het lijkt ongelooflijk dat de zuiverste droom ons geloof breekt, ik kijk naar je en ik weet het niet, het is moeilijk voor mij om te geloven dat jij dezelfde bent als die waarvan ik ooit hield.
Het zijn jouw ogen, twee sterren,
twee toverdistels,
twee lichtdistels die verbranden
in de nacht van mijn hart.
Mijn verdriet voelt als honderd stormen.
Mijn verdriet voelt als honderd veroordelingen,
honderd gruwelijke veroordelingen die mijn leven ketenen voorbij aan jouw liefde.
Jouw straat is hetzelfde, jouw straathoek ook,
de buurtavonden, dezelfde als ooit.
De maan die we beiden zagen, is dezelfde,
hangend boven het einde van dat steegje.
Als alles is zoals voorheen, als er niets is veranderd, als alles hetzelfde is, lijkt het ongelooflijk dat alleen jouw leven kan veranderen. Ik kijk naar je en ik weet het niet, het is moeilijk voor mij om te geloven dat jij dezelfde bent als die waarvan ik ooit hield.
Bronnen
https://www.el-recodo.com/music?id=17873
