Wat ooit mijn eerste illusie was, is nu eenzaam graf van mijn laatste liefde.
Pobre flor, arme bloem. De arme bloem is geen persoon, maar een idee: de illusie van een liefde die niet mocht zijn. Geen vrolijk walsje dus, ondanks de optimistische driekwartsmaat is het alleen maar kommer en kwel. De tekst verhaalt van aanvankelijke, in vervoering gegeven kussen, maar daarna gaat het bergafwaarts. Er is een mond die gif en vloeken spuwt, er is de scherpe dolk van een wisselvallig humeur. De zanger dezes blijft gebroken achter: zijn illusie is door winterkou vermoord. Hij begraaft zijn droom en voelt, hoe dramatisch, over zijn ziel een lijkwade vallen.
Pobre flor
La flor de mi ilusión,
La mató el frío de un invierno
Cruel de ingratitud y dolor
¡Pobre flor!
Hoy es sepulcro y paz
De mis ansias de pasión.
¿Por qué no vuelve más
lo que amé con frenesí?
¡Ay!, Qué se han hecho los besos,
Que con embeleso, me diste a mí…
Todo lo cubrió el olvido
Con su manto triste para no volver.
Siendo mi ilusión primera
Solitaria tumba de mi último amor.
Juramento vano de una boca ardiente
Con ponzoña y maldición,
Llevo el recuerdo grabado.
Como una mortaja eterna
Sobre el alma mía, triste la cubrió.
Y por eso entre tinieblas
Voy meditabundo, vagando al azar.
Con tu nombre escrito
Como una sentencia
De no poderte olvidar,
El corazón que te amó.
Por qué diste la distancia
Entre mi fe y tu ambición,
Diste muerte a mi ilusión,
Con el agudo puñal
De la inconstancia.
Tal vez el remordimiento
Haga tus ojos llorar,
Porque yo te entregué
Mi cariño y mi fe,
Para un nidito formar.
Pobre flor (Arme bloem)
De vrucht van mijn verbeelding
werd door de winterkou vermoord.
Wrede ondankbaarheid en pijn,
arme bloem!
Vandaag begraaf ik mijn hang
naar liefde, ik laat het rusten.
Waarom keert dat wat ik
met razernij beminde niet terug?
Ai, wat hebben de kussen gedaan,
die jij mij in vervoering gaf.
Vergetelheid bedekte alles met zijn droevige mantel om niet terug te keren.
Wat ooit mijn eerste illusie was, is nu
eenzaam graf van mijn laatste liefde.
Van de ijdele eed van een vlammende mond
vol gif en vloek,
draag ik de ingegraveerde herinnering.
Als een eeuwige lijkwade
op mijn ziel bedekte ik haar triest.
En daarom ga ik in het donker rond,
piekerend, doelloos ronddwalend.
Met jouw naam geschreven
als straf
jou niet te kunnen vergeten,
het hart dat van jou hield.
Waarom heb je afstand geschapen
tussen mijn geloof en jouw ambitie?
Met de scherpe dolk
van de wisselvalligheid
doodde je mijn illusie.
Misschien laat spijt
je ogen huilen,
omdat ik je
mijn geloof en mijn genegenheid gaf
met als doel een nestje te bouwen.
Bronnen
http://tangoallison.squarespace.com/blog/pobre-flor
Prachtige wals om op te dansen, al ga ik er vanaf nu met een ander gevoel op bewegen! Dank voor deze vertaling!!!!
Mooi hoor! Ik begin er zelfs al een beetje naar uit te kijken… Elke zondagavond weer een nieuwe aflevering!