Que te importa que te llore

Que te importa que te llore

Déjame mentir que volverás
que volverás con el ayer,
con el ayer de nuestro sueño.
Déjame esperarte, ¡nada más!,
ya que comprendo que esperar
es un pedazo de recuerdo,
sé que este dolor, es el dolor de
comprender
que no puede ser esa esperanza
que me ahoga.
Déjame llorar, siempre llorar,
y recordarte y esperar
al comprender que no volverás.

Qué te importa que te llore,
qué te importa que me mienta
si ha quedado roto mi castillo del ayer,
déjeme hacer un dios con sus pedazos.

Qué te importa lo que sufro,
qué te importa lo que lloro…
si no puede ser aquel ayer de la ilusión,
déjame así llorando nuestro amor.

Mucho te esperé sin comprender,
sin comprender por qué razón
te has alejado y no volviste.
Mucho te esperé; fatal dolor
de consumir la soledad
en el calor de lo que fuiste.
Debes indicarme qué camino continuar
ya que es imposible que se junten nuestras vidas.
Déjame llorar, siempre llorar,
no ves que ya ni sé qué hablar,
ni qué mentir, ni qué esperar.

Wat kan het je schelen dat ik om je huil

Laat me liegen dat je terugkomt,
dat je met het verleden terugkomt,
met het verleden van onze droom.
Laat me op je wachten, meer niet,
want ik begrijp dat wachten
ook een stukje herinnering is,
ik weet dat deze pijn, de pijn van het
begrijpen is,
en niet die van de hoop
waarin ik verdrink.
Laat me huilen, altijd huilen,
aan je denken en wachten,
in het besef dat je niet meer terugkomt.

Wat kan het jou schelen dat ik om je huil,
wat kan het jou schelen dat ik tegen mezelf lieg,
als het kasteel van mijn verleden kapot is,
laat me een god maken van je brokstukken.

Wat kan het jou schelen waaraan ik lijd,
wat kan het jou schelen waarom ik huil…
als het illusoire verleden niet kan bestaan,
laat me zo achter, huilend over onze liefde.

Ik heb lang op je gewacht zonder het te begrijpen, zonder te begrijpen waarom
je bent weggegaan en niet teruggekeerd.
Ik heb lang op je gewacht; dodelijke pijn
de eenzaamheid te consumeren
in de warmte die jij achterliet.
Je moet me laten zien welke weg ik moet gaan
omdat het niet meer mogelijk is onze levens samen te brengen.
Laat me huilen, altijd huilen, zie je niet dat ik niet eens meer weet waarover ik moet praten, waarover te liegen, wat te verwachten.