Solamente ella

Solamente ella

Ella vino una tarde y era triste,
fantasma de silencio y de canción,
llegaba desde un mundo que no existe
vacío de esperanza el corazón.
Era nube sin rumbo ni destino,
tenía la ternura del adiós.
Mi paso la siguió por cien caminos
y un día mi fatiga la alcanzó.

Ella
piel de sombra, voz ausente.
Ella
en mis brazos se durmió.
Juntos, sin saberlo torpemente,
aprendimos duramente
las verdades del amor.
Ella
floreció bajo la luna.
Ella
renació para mi afán.
Juntos, sin angustias, sin reproche,
sin pasado, noche a noche,
aprendimos a soñar.

Sus palabras que estaban ateridas.

Entonces se encendieron de emoción.

Con fuego de mi amor volvió a la vida,

la que era sólo el eco de un adiós.

Ella vino a mi mano en el invierno,

vacío de esperanza el corazón.

Hoy vive entre mis sueños y es eterno

su sueño de mujer y de canción.

Solamente ella (Zij alleen)

Ze arriveerde zomaar op een avond en was verdrietig, een geest van stilte en zang,
ze kwam van een wereld die niet bestaat, haar hart zonder hoop. Ze was een wolk zonder richting of bestemming, ze bezat de tederheid van een vaarwel. Mijn voetstap volgde haar langs honderd paden en op een dag haalde mijn vermoeidheid haar in.

Zij,
donkere huid, afwezige stem.
Zij,
in mijn armen viel ze in slaap.
Samen, zonder kennis en onhandig,
leerden we hardhandig
liefdes’ waarheden.
Zij,
ze bloeide onder de maan.
Zij
werd herboren voor mijn verlangen.
Samen, zonder angst, zonder verwijten,
zonder verleden, nacht na nacht,
leerden we dromen.

Haar woorden waren beangstigend,
ontvlamden vervolgens van opwinding.

Met de kracht van mijn liefde kwam ze weer tot leven, slechts de echo van een afscheid. Ze nam mijn hand in de winterkou,

leeg van hoop haar hart.

Vandaag leeft ze in mijn dromen en voor eeuwig is ze een droom van vrouw en lied.