En als een geest bleef ik achter, bevend, het zeeblauw van jouw ogen missend die zich voor mij gesloten hebben, zonder te zien dat ik zo ben…
Alleen maar schaduwen, zo luidt de Nederlandse vertaling van deze tango Sombras nada más. Die schaduwen slaan op het leven van de tekstdichter dat somber en duister is omdat hij de liefde van zijn leven moet missen. Verloren in eenzaamheid, zo moet de dichter verder leven. De tekstdichter beklaagt zich, eenzaam en verdrietig als hij is, dat de geliefde hem niet meer kan zien. Heel even was er licht in zijn leven toen de geliefde verscheen: een vuurvliegje was ze, met zeeblauwe ogen. Wat ertussen gekomen is, wat de breuk veroorzaakt heeft, zegt het lied niet. De tekstdichter “stort zijn bloed uit aan de voeten van de geliefde” om te bewijzen dat hij niet meer kan liefhebben.
De tango Sombras nada más werd in 1940 geschreven door Francisco Lomuto (muziek) en José Maria “Katunga” Contursi (tekst). Het lied is gewijd aan een werkelijk bestaande persoon: Susana Gricel Viganó. Rond 1935/36 — Katunga was 25, zij was 16 jaar oud— ontvlamde tussen hen een heftige liefde. Contursi, die bekend stond als een vrouwenversierder, een Don Juan, koos daarop echter voor zijn huwelijk (hij was getrouwd en had een kind). Maar zijn passie voor Gricel bleek geen eendagsvlieg. Ondanks de verbroken relatie bleef de liefde knagen. De gefnuikte liefde tussen Katunga en Gricel werd een vruchtbare dichtader waaruit vele tango’s zijn ontsproten. In het oeuvre van Contursi zijn, gezien de hartstochtelijke thematiek, zeker een veertigtal tango’s gewijd aan zijn smartelijke liefde voor Gricel, geschreven in de periode 1937-1949. Bron: http://tangosalbardo.blogspot.com/2020/10/los-tangos-que-le-debemos-gricel.html
Sombras nada más
Quisiera abrir lentamente mis venas…
Mi sangre toda vertirla a tus pies…
para poderte demostrar
que más no puedo amar
y entonces… Morir después.
Y sin embargo tus ojos azules,
¡azul que tienen el cielo y el mar!
viven cerrados para mí
sin ver que estoy así…
¡Perdido en mi soledad!
¡Sombras, nada más,
acariciando mis manos!
¡Sombras, nada más,
en el temblor de mi voz!
Pude ser feliz
y estoy en vida muriendo
y entre lágrimas viviendo
los pasajes más horrendos
de este drama sin final…
¡Sombras, nada más,
entre tu vida y mi vida…
Sombras, nada más,
entre mi amor y tu amor!
Qué breve fue tu presencia en mi hastío,
qué tibias fueron tu mano y tu voz.
Como luciérnaga llegó
tu luz y disipó
las sombras de mi rincón…
Y me quedé como un duende, temblando
sin el azul de tus ojos de mar,
que se han cerrado para mí
sin ver que estoy así…
¡Perdido en mi soledad!
Niets anders dan schaduwen
Langzaam wil ik mijn aderen openen…
Mijn bloed helemaal uitgieten aan je voeten…
zodat ik je kan bewijzen
dat ik niet meer kan liefhebben
en dan… daarna sterven.
En toch, je blauwe ogen,
blauw als de lucht en de zee,
leven voor mij gesloten,
zonder te zien dat ik zo ben…
Verloren in mijn eenzaamheid!
Schaduwen, niets meer,
strelen mijn handen!
Schaduwen, niets meer
in het trillen van mijn stem!
Ik had gelukkig kunnen zijn
en ik ben levende stervend
en ik beleef in tranen
de meest afschuwelijke passages
van dit drama zonder slot…
Schaduwen, niets meer,
tussen jouw leven en mijn leven…
Schaduwen, niets meer,
tussen mijn liefde en jouw liefde!
Hoe kort was jouw aanwezigheid in mijn moede leven, hoe lauw waren jouw hand en jouw stem.
Als een vuurvliegje kwam jouw licht,
en verdreef
de schaduwen uit mijn hoek…
En als een geest bleef ik achter, bevend,
het zeeblauw van jouw ogen missend
die zich voor mij gesloten hebben,
zonder te zien dat ik zo ben…
Verloren in mijn eenzaamheid!
Bronnen
https://poesiadegotan.com/2015/12/03/sombras-nada-mas-1944/
