Torrente

Torrente

Solloza tu ansiedad,
también mi soledad
quisiera sollozar cobardemente.
Angustia de jugar y de repente,
sin querer,
perder el corazón en el torrente.

Se queja nuestro ayer,
se queja con un tono de abandono
que recuerda con dolor
la noche del adiós,
la noche que encendimos de reproches
y el amor pasó.

Adiós…
la triste y la más gris canción de amor.
Ayer…
el último y fatal ayer final.
Fue mi desprecio, mi desprecio necio,
fue tu amargura, tu amargura oscura,
nuestro egoísmo nos lanzó al abismo
y nos vimos de repente
en el torrente más atroz.
Torrente de rencor
brutal y cruel
que ya no ofrece salvación.

Solloza el corazón,
solloza como un niño sin cariño,
sin abrigo ni ilusión.
Y vuelve del adiós
la tarde en que los dos fuimos cobardes
y el amor pasó.

Torrente (Stortvloed)

Je angst kermt,
en ook mijn eenzaamheid zou
laf willen grienen.
Angst om te spelen en plotseling
en ongewild,
in de stortvloed mijn hart te verliezen.

Ons verleden klaagt,
klaagt met een toon van verlatenheid
die pijnlijk herinnert
aan die nacht van het afscheid,
die nacht die we verlichtten met verwijten
en de liefde die over was.

Afscheid…
het droevigste en grauwste lied van de liefde.
Ons verleden…
de laatste en fatale dagen.
Het was mijn minachting, mijn dwaze minachting, het was jouw bitterheid, jouw donkere bitterheid, ons egoïsme wierp ons in de afgrond en plotseling we zagen onszelf terug
in de meest gruwelijke stortvloed.
Een stortvloed van wrok,
brutaal en wreed,
die niet langer redding biedt.

Mijn hart snikt,
het snikt als een kind zonder liefde,
zonder onderdak of illusie.
En vanuit het afscheid keert
de middag terug toen we allebei lafaards waren
en de liefde ophield te bestaan.