Tú, el cielo y tú

Tú, el cielo y tú

Tibio está el pañuelo, todavía—
que tu adiós me repetía
desde el muelle de las sombras.
Tibio, como en la tarde muere el sol,
mi sol de nieve, sin esperanza
y sin alondras.
Tibio guardo el beso que dejaste
en mis labios al marcharte
porque aún no te olvidé.

Tú,
yo sé que el cielo,
el cielo y tú,
vendrán a mí para salvar
mis manos, presas a esta cruz.
Si esta mentira audaz
busca mi pena,
no la descubras tú
que me condena.
Guárdala en ti,
que es mi querer—
desengañarme así
será más cruel.

No…
no me repitas ese adiós…
que esto lo sepa sólo Dios,
el cielo y tú…

Tú, el cielo y tú  (Jij, de hemel en jij)

Je zakdoek is nog lauwwarm—
opnieuw herleef ik je afscheid
uit het dok der schaduwen.
Lauwwarm, zoals de stervende zon in de middag,
mijn sneeuwzon, zonder hoop
en zonder leeuweriken.
Lauwwarm bewaar ik de kus die je
bij het weggaan op mijn lippen gaf
want ik ben je nog niet vergeten.

Jij…
Ik weet dat de hemel,
de hemel en jij,
zullen komen om mijn handen,
te redden, gebonden aan dit kruis.
Als deze harde leugen
mijn verdriet probeert te raken,
onthul die dan niet,
jij die mij zo veroordeelt.
Hou het voor je
dat is mijn wens—
mij zo uit de weg ruimen
zou veel wreder zijn.

Nee…
herhaal dat afscheid niet…
de enigen die ervan weten zijn God,
de hemel en jij…