Het voelt zo goed gevangene te zijn, als jouw hartstochtelijke omhelzing de gevangenis is.
Deze tango is een heus liefdeslied in volledig zuurstokroze. De “bomboncito” uit de titel betekent “bonbonnetje”, te vertalen met “snoepje” of “liefje”. “Sweetie” zouden de Engelsen zeggen. Het bonbonnetje in kwestie heeft het leven van de tekstdichter opgetild en verlicht: het leven schijnt hem tegemoet vanwege hun hartstochtelijke, wederzijdse liefde.
Het prachtige zoet van dit liefdeslied hoor je ook terug in de muziek van Salamanca. De hoge vastgehouden viooltonen, in de intro en ook verderop in het nummer, waren zijn handelsmerk. Fulvio Salamanca was van 1940 tot aan 1957 pianist in het orkest van D’Arienzo. Daarna begon hij zijn eigen orkest. Helaas voor hem was dat in de nadagen van de tango: één voor één sloten de tangosalons en werden verbouwd tot pizzeria’s. Lees meer hierover in dit mooie interview met Eduardo Cortti, bandoneonist in het orkest van Salamanca.
Volledige vertaling