Laten we doorgaan met dit droombeeld… Laten we praten zonder elkaar te kennen. Van hart tot hart…
Charlemos, zo luidt de titel van deze tango. “Laten we praten”, of beter “Laten we babbelen, kletsen”, want charlar betekent babbelen, kletsten. De tekst geeft één kant van een telefoongesprek weer. De hoofdpersoon probeert te bellen met ene Renée. De telefoon wordt opgenomen door een jongedame die aangeeft dat Renée niet op het bewuste adres woont. Desondanks vraagt de beller haar aan de lijn te blijven, want hij wil graag praten. Hij zoekt gezelschap, sterker nog, hij zoekt een relatie. Als de jongedame aan de andere kant van de lijn aangeeft hem wel te willen ontmoeten, haakt hij af en komt de aap uit de mouw: de beller is blind.
Muziek en tekst van deze tango zijn van Luis Rubistein, een van de grote hitschrijvers uit die tijd. Blijkbaar deden tekstschrijvers in de veertiger jaren hun best om het publiek te raken, bij de kladden te grijpen, desnoods met platte ingrepen. Rubistein gelukte dat met deze tango waarvan alle regels min of meer voorspelbaar zijn, behalve de laatste: Soy ciego, perdóneme, oftewel: “Ik ben blind, vergeef me”. Bron: https://www.todotango.com/english/history/chronicle/396/Charlemos-Charlemos-a-low-blow-and-popular-humor/
Volledige vertaling