Het tangolied in muziek, tekst en dans
Dit nummer wordt hieronder vertoond in achtereenvolgens muziek, tekst en dans.
| Muziek | Charlo |
| Tekst | José González Castillo |
| Tango.info | https://tango.info/T0370029825 |
| El Recodo | https://www.el-recodo.com/music?T=El+viejo+vals |
| Todotango | https://www.todotango.com/musica/tema/1058/El-viejo-vals/ |
Locatie: de studio’s van radiostation La 2×4 BA, Buenos Aires. Hier geeft het Fulanos de Tal trio haar uitvoering van El viejo vals. Prachtige, welluidende stem heeft de zanger Leandro Medera, je zou bijna vergeten dat één van de gitaristen, zijn gezicht precies achter de rechter microfoon, ook meezingt in de duetten. En zegt die man aan het eind nu “mooi”, of is dat mijn verbeelding?
Jouw borst aan mijn borstkas, twee harten samen kloppend. Jouw kille blik, vast, onbewogen en sereen.
Deze tangowals is van Charlo, na Carlos Gardel de belangrijkste zanger uit de beginjaren van de tango. In tegenstelling tot Gardel heeft hij wél dansbare nummers ingezongen (vooral met Canaro en Lomuto). Charlo was actief in de jaren 1928-1931, dus nog vóór de gouden eeuw van de tango (1935-1955). De tekst schetst een pijnlijke situatie. De tekstzanger droomt van de liefde van de knappe vrouw waarmee hij danst, alleen zijn haar gedachten vooral bij de wáls, en zeer zeker níet bij hem. Dat blijkt meteen al uit de eerste zin: “Op de slepende maat van een wals van Chopin heb ik jou mijn liefde bekend, zonder te zien dat jouw belangstelling meer uitging naar die wals“. Beter wordt niet niet, eerder slechter. De dame in kwestie blijft koud en zielloos. Hopeloze zaak. En dat in zo’n mooie wals.
Volledige vertalingTijd voor een walsje, zouden mijn tangoleraren Jur en Jonne zeggen. Zij onderbreken regelmatig hun lessen door een (tango)walsje, dan mag er even vrij worden gedanst. Julio Balmaceda en Corina De La Rosa zijn de favoriete dansers van Jur, althans wat betreft de wals: twee mooie dansers die in een soepele flow rondwervelen, in de opzwepende driekwartsmaat van de wals. Mooi filmpje trouwens. Het is behoorlijk oud, maar daardoor ook sprookjesachtig met die uitgebleekte warme tinten. De rode en witte lampjes die tussen de camera en de dansers hangen leiden een beetje af, maar zijn ook weer grappig feestelijk. De muziek is van het orkest van Francisco Rotundo, de stemmen zijn van Floreal Ruiz en Enrique Campos.