Scene uit de film Yo quiero ser bataclana (“Ik wil showgirl worden”) uit 1941, met een bijrolletje voor Juan D’Arienzo en zijn orkest. De hoofdrol is voor Nini Marshall (1903-1996), een succesvolle Argentijnse komische actrice en scenarioschrijver. Verspreid over veertig jaar heeft zij een veertigtal films gemaakt, waaronder deze van regisseur Manuel Romero, eveneens de tekstschrijver van het uitgevoerde lied, de tango El vino triste. In de film speelt Nini Marshall een van haar vele typetjes, Catalina Pizzafrola Langanuzzo oftewel Catita, die ingrijpt wanneer de producent over één van de showgirls beweert dat zij een vriendin van de regisseur is. In deze scene speelt D’Arienzo onder protest het nummer waar zij om vraagt, El vino triste. Behalve de zang is ook de jurk van Catita onmogelijk komisch.
Tot tweemaal toe is Nini Marshall door het militaire regime uit Argentinië verbannen. In de periode 1943-1945 werd ze door de fascistische dictator-generaal Pedro Ramirez naar Mexico in de ban gedaan, vanwege haar “deformatie van de taal”. Tussen 1949 en 1955 (het jaar van de val van Perón) week ze nogmaals uit naar Mexico, omdat het regime van Juan Perón haar niet welgezind was, mede wellicht omdat ze niet gesteld was op de avances van Juan Duarte, privé-secretaris van Perón en broer van Eva Duarte, de latere Eva Perón. Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Nin%C3%AD_Marshall
Sinds je wegging ben ik altijd dronken, altijd maar dronken ben ik… uit verdriet…
Het doel van de alcohol, van de sterke drank is vaak vergetelheid. Zo ook hier, in de tango El vino triste. De tekstzanger is dusdanig zwaar van slag dat kan niet meer tegen sterke drank kan. Hij is geen echte vent meer, de alcohol maakt hem sentimenteel en huilerig. Desondanks is hij permanent dronken. Praten wil hij niet, hij wil zich alleen maar afzonderen met de fles. Hij excuseert zich voor zijn vrienden, dat hij zijn gevoelens niet kan beheersen. De oorzaak hiervan is uiteraard liefdesverdriet. Details worden niet gegeven, maar hij, de zanger, blijft achter met een bloedende wond in zijn hart, de rest van zijn leven zal hij dit kruis moeten blijven dragen, aldus de tekst.
Planetango is een jaarlijks terugkerend tangofestival in Moskou. De eerstvolgende editie staat gepland voor februari 2022, ijs, weder en corona dienende. Hier zijn we bij de 2008-editie, waar Pablo Rodriguez en Noelia Hurtado de tango El vino triste van Juan D’Arienzo dansen. Bijzonder is het contrast tussen de (ogenschijnlijk) grote bewegingen van Pablo en hoe mooi Noelia in haar as blijft. Mooi ook is de vertraging halverwege. De muziek die speelt is ook van het orkest van D’Arienzo, de zang is van de onvolprezen Alberto Echaguë.