Tangonummer: Poema

Van dat bedwelmende poëem tussen ons twee is niets meer over. Triest zeg ik je vaarwel, je zult de emotie voelen van mijn hartepijn.

Poema (uitspraak: Po-e-ma) is één van de meest romantische tangonummers die er bestaan. In de (Europese) salons wordt het regelmatig gedraaid. De tekst bezingt een droom van liefde en aanbidding die voorbij is. De titel ‘Poema’ is afkomstig uit de beginregel van het tweede en laatste couplet: “De aquel poema embriagador, ya nada queda entre los dos“, oftewel: “van dat bedwelmende poëem tussen ons twee is niets meer over.”

In Argentinië was deze tango nooit populair: in de vorige eeuw werd het nummer slechts één keer opgenomen door een Argentijns tango-orkest van naam, namelijk door dat van Canaro. Daarvoor zijn meerdere redenen. Om te beginnen is de tango gecomponeerd op het Europese continent. De muziek is van Eduardo Bianco, een violist en orkestleider die in met name Frankrijk veel succes had met het orkest Bianco-Bachicha. De Frans/Parijse tango was een afgeleide versie van de Argentijnse tango en deze Poema is een exponent daarvan. Vergeleken met de Zuid-Amerikaanse oorsprong is deze muziek te romantisch, te zoet, te zwijmelig. Te weinig pit. Wat blijkbaar ook kwaad bloed zette, was dat Bianco Argentinië ontvlucht was wegens de moord op een minnaar van zijn vrouw, een medemuzikant in het orkest waar hij speelde. Ten slotte afficheerde Bianco zich graag met foute leiders zoals Mussolini en Hitler, maar dat is een ander verhaal. Bron: brisbanehouseoftango.com.au/the-dark-side-of-canaros-poema/

Volledige vertaling