Het tangolied in muziek, tekst en dans
Oktober 2012, Milonga “Me Gusta”, Moskou. Het Argentijnse danspaar Analia Vega en Marcelo Varela is op bezoek in Rusland en geeft een performance. Ze interpreteren de tango Sombras Nada Más van Lomuto en Contursi. De muziek die speelt is van het orkest van Héctor Varela, de zanger is Argentino Ledesma.
En een stoet van gelach en liedjes zal voorbijtrekken langs het witte pad dat mij jouw liefde zal brengen.
Regendruppel, dat is de titel van deze tangowals: Gota de lluvia. De tekst is heel dromerig, zeer wel passend bij een wals. De regendruppel zit op een bloem en is metafoor voor een gedroomde liefde. Het eerste couplet begint met de evocatie van de komst van de geliefde. De wind zegt haar naam, de hemel is klaarhelder, de wind koel, de zon warm, de vogels imiteren haar stem. Maar het refein vertelt iets anders, namelijk dat deze liefde misschien alleen een wensdroom is, gebaseerd op de eenzaamheid van de tekstdichter en geboren uit zijn verlangen naar licht. Het laatste couplet vertelt waar de tekstdichter zijn gedroomde liefde allemaal in herkent; in de middagschaduw, in het lied van een vogel, in een regendruppel op een bloem, in de vogelvleugel die trilt in de storm. Allemaal tekens van de geliefde die nooit zal komen. Het lied eindigt met de conclusie dat alle mooie dingen in de wereld om haar zullen huilen.
De tekst van deze tango is zeer poëtisch. Zó poëtisch, dat die bijna alleen maar geschreven had kunnen worden door Homero Manzi. En dat is ook het geval. De teksten van de dichter Homero Manzi (1907-1951) blinken uit door poëtisch taalgebruik. Het thema van deze wals is niet eens zo uitzonderlijk: een gedroomde, onwerkelijke liefde, maar de beelden zijn bijzonder evocatief: de stemmen van de wind die haar naam noemen, de vogels in het bos die haar stem imiteren, de lijster die moet huilen, de jasmijn die sterft. Zie ook andere prachtige tango’s van zijn hand, zoals bijvoorbeeld Despues, Fuimos, Malena, Mañana zarpa un barco, Paisaje (ook een wals), Recién en Tal vez sera mi alcohol. Zijn beroemde tango’s Barrio de tango en Sur zijn, hoewel ook zeer poëtisch, anders van aard omdat ze persoonlijke jeugdherinneringen oproepen. Daarnaast schreef Manzi, veelal met Sebastián Piana, ook tal van milonga’s.
Volledige vertalingEen demonstratie tijdens het 8 Renverse-festival te Lille, januari 2013: Maria Belen en Diego “El Pajaro” Riemer de tangowals van Gota De Lluvia. Het filmpje is een beetje donker, maar toch leuk om naar te kijken. Mooi muzikaal gedanst. Diego Riemer (Argentinië) is een beetje een aparte vogel, vandaar het “Pajaro”, dat vogel betekent. Hij heeft een duidelijke, eigen stijl, vindt het bijvoorbeeld vaak leuk om even los van de dame om zijn eigen as te draaien. Hij heeft een verleden als drummer. Maria Belen Gianchello (Argentinië) is behalve danseres ook zangeres. Diego als Maria werken beiden in Frankrijk. De muziek die klinkt is van het orkest van Héctor Varela, de zang is van Argentino Ledesma en Rodolfo Lesica.
Laat me je lippen kussen, slechts voor even, en dan zal ik gaan. Verbreek deze kwelling, want je zwijgen zegt me reeds tot ziens.
Een moeizame relatie van drie jaar en dan een afscheid, daarover handelt dit lied. Er is een minnaar die spreekt en een geliefde die zwijgt. Die stilte spreekt boekdelen, die stilte houdt reeds het afscheid in. Toch houdt de minnaar vol: hij voelt het vuur van haar afscheidskus, hij voelt de liefdestranen. In deze tearyerker speelt de herinnering aan drie moeilijke jaren de hoofdrol, de kwelling van een asymmetrische liefdesrelatie. De auteur van deze tango, Juan Pablo Marín, was een gitarist, singer en tekstschrijver afkomstig uit Plaza Huincul in de Argentijnse provincie Neuquén. Op een avond zat hij met een andere dichter, Julio Camilloni, in een café tegenover Radio El Mundo. Bij een paar koffies en drankjes bekende deze hem het verhaal van zijn ongelukkige liefde. Marin zette zijn verhaal op muziek. Het lied werd een grote hit in de Latijnsamerikaanse wereld (in de tango en daarbuiten) en zette Marín, toendertijd 28 jaar oud, op de kaart. Bron: http://www.tangobythesea.com/2015/03/fueron-tres-anos-it-has-been-three-years.html
Volledige vertalingWe schrijven 2013 en we zijn in Moscou, in Milonga El Color. Daar interpreteren Alejandra Martiñán en Leandro Palou de tango “Fueron tres años”. Gaat bij mij gewoonlijk de aandacht naar de leider, in dit geval kijk ik vooral naar de dame, naar de prachtig expressieve Alejandra Martiñán: wát een figuur, wát een energie en wát een expressie. Geweldig. De muziek is van het orkest van Héctor Varela, de stem van Argentino Ledesma.
Alejandra Martiñán kreeg op jonge leeftijd een ongeluk, waarna haar moeder haar aanmoedigde te leren dansen, om het door het ongeval veroorzaakte fysieke en psychologische trauma te bestrijden. Ze werd al snel beroemd. Op haar 18e was ze dansleraar. Ze nam deel aan beroemde shows als “Tango Pasión” en “Tango Seducción”. Ze danste lang met Gustavo Russo en met Gabriel Missé. Op Youtube zie je haar vooral veel optreden met Aoniken Quieroga, waar zijn (gevulde) figuur en muzikaliteit vooral de aandacht trekt en je bijna zou vergeten hoe goed zij danst. Bron: tangofashionnews.com.ar/alejandra-mantinan-a-tango-dancing-angel (link is dood)
Geef mij de rook uit je mond, geef me die, opdat het vuur in mij ontbrandt.
Dit lied dat stamt uit 1922, toen roken nog sexy en opwindend was. “Al rokend wacht ik”, zo luidt de titel. Dat wachten is op de geliefde die ook rookt. Het lied vermengt suggestief de passie van de liefde met het vuur van de sigaret. Het lied is mede zo sterk vanwege de melodieuze, bijna swingende zinnen. Uit het laatste couplet: sus espirales son sueños celestiales, oftwel zijn (rook)spiralen zijn hemelse dromen. Die spiralen vormen op hun beurt glorieuze wolken waarin de vuurpunt van zijn sigaret straalt als een heldere ster. De sigaret niet alleen als naspel (derde couplet), maar ook als voorspel.
Deze tango van Spaanse origine werd in Argentinië geïmporteerd door zangeres Tania, de partner van Enrique Santos Discépolo. Het lied werd in Buenos Aires al snel een succes en werd voor het eerst in een instrumentale versie opgenomen door Roberto Firpo. Rosita Quiroga nam het op voor het Victor-label in juli 1927. Ignacio Corsini nam het op in december 1927 met de teksten aangepast aan de mannelijke zanger. In de jaren 50 werd deze tango erg populair. Hector Varela, in 1955 voor het Columbia-label, en Carlos Di Sarli in 1956 voor het Victor-label, namen het succesvolle nummer op met de stem van Argentino Ledesma. Ook in de populaire muziek duikt het nummer regelmatig weer op, zij het vaak als persiflage op deze uitvoering van Sara Montiel (een fragment uit de film El Último Cuplé).
Volledige vertalingHet orkest van Carlos Di Sarli speelt Fumando Espero, Argentino Ledesma zingt de tekst en Dana Frigoli en Adrian Ferreyra interpreteren dit nummer ten tijde van het derde Embrace Berlin Tango Festival 2016 in Berlijn. Dana Frigoli is danseres, choreograaf en docent. Ze studeerde aan Escuela Nacional de Arte Dramático en werkte voor grote gezelschappen als performer en choreograaf. Ze ontwikkelde de TTC-techniek (Conceptual Tango Technology) die dansers in staat stelt om een manier te vinden om hun eigen tango verder te ontwikkelen, door begrip van de werking van tegengestelde energieën in het lichaam. In 2005 opende ze in Buenos Aires haar op dit concept gebaseerde dansschool: DNI Tango. Adrian Ferreyra bracht het grootste deel van zijn jeugd door in de Argentijnse plaats Neuquén, waar hij op 9-jarige leeftijd toevallig in aanraking kwam met de tango. In 2002 werd hij docent. In 2004 ontmoette hij Dana Frigoli en vanaf dat moment werkt hij met haar samen.