Bailando me diste un beso

Tijdens het dansen voelde ik blij jouw liefdeskus op mijn gezicht en ik dacht dat het iets betekende, dat je me de goedheid van je liefde aanbood.

De titel van deze wals klinkt veelbelovend: Bailando me diste un beso, oftwel: “Al dansend gaf je mij een kus”. De tekst heeft evenwel niet veel om het lijf. De hoofdpersoon uit het lied danst met een leuke vrouw en voelt al dansend een kus op zijn gezicht. Daarvan wordt hij helemaal warm. Na afloop realiseert hij zich dat alles misschien wel verbeelding was, dat hij nooit de warmte van haar mond heeft gevoeld. De tekst geeft geen nadere details. “Schatje, waar ben je?”, smeekt hij haar in het refrein, “Jij die me dansend een kus gaf, jij die mijn ziel vulde met hoop.”

De niemendalligheid van deze tekst past bij de tijd waaruit deze stamt. De enige bekende opname is van Francisco Canaro uit 1952 en dat is de tijd dat de populariteit van de tango begon te tanen. Veel tangoteksten uit de vijftiger jaren zijn sentimenteel zonder veel diepgang. Maar dit geldt niet voor alle teksten uit die tijd. De dichter Cátulo Castillo schreef in de vijftiger en zestiger jaren bijvoorbeeld prachtige teksten die onder andere uitgevoerd werden door het orkest van Anibal Troilo.

Volledige vertaling

Mensaje

Bericht waarmee ik je vertel dat ik je vriend ben, en dat ik met jou de kar trek.

Mensaje heet deze tango, ofwel “Bericht”. Het bericht in kwestie komt van ver: uit de hemel. De tekst geeft een boodschap weer van iemand die niet meer is, die overleden is. De overledene brengt een boodschap over aan een goede vriend. Het bericht is gemengd: houd je bezig met het goede, respecteer de liefde en “Nou verder niets, dat het je goed gaat”. Ondertussen spelen ook ergenissen op. Er is sprake van wandaden, van rancune, van pesterijen: de vriendschap kende blijkbaar keerzijden. Maar de uiteindelijke boodschap van boven is toch dat ze vrienden zijn.

De muziek van deze tango is uit 1951, van Enrique Santos Discépolo. Hij overleed in datzelfde jaar, op 23 december. Het verhaal gaat als volgt verder, aldus Argentina Francesca: “Een paar dagen nadat Discépolo stierf, belde zijn vrouw Tania met de dichter Cátulo Castillo. Ze vertelde hem dat ze de muziek had van een onvoltooide tango van Discépolo. Cátulo bewaarde de tango in een van de zakken van zijn jas en vergat hem meer dan een jaar. Toen hij de muziek weer vond, schaamde hij zich en ging hij slapen. Om vier uur ’s nachts stond hij op en voelde dat iemand hem een tekst dicteerde die perfect paste bij de tango van Discépolo en dat is de tekst van ‘Mensaje’ geworden. Volgens Castillo werd de tekst hem gedicteerd vanuit het graf.” Bron: epaleccs.info/el-tango-mensaje/ (link niet meer werkend)

In de tekst van Mensaje schildert Castillo zichzelf als een lastpak, als een oude brombeer. Dat is natuurlijk een commentaar op zijn eigen persoon, een dubbelzinnig soort zelfkritiek. Cátulo Castillo (1906-1975) was een getalenteerd persoon. Op zijn 17e componeerde hij zijn eerste tango, Organito de la tarde. Daarnaast was hij in zijn jeugdjaren ook boxer, lid van de Argentijnse delegatie aan de Olympische Spelen van Parijs in 1924. Hij was docent aan het conservatorium Manuel de Falla in Buenos Aires en later ook directeur. Ook was hij afwisselend secretaris en directeur van de SADAIC, de Argentijnse Buma-Stemra, een voor tangomuzikanten belangrijke organisatie, in 1930 opgericht door onder meer Fresedo, Canaro, Manzi en Discépolo. En hij maakte films: Castillo schreef filmscripts, filmmuziek en soundtracks. Castillo was bevriend met Juan Perón. Toen die in 1955 werd afgezet, werd ook Castillo in de ban gedaan: in de periode 1955-1960 verloor hij al zijn officiële posities én zijn inkomsten uit de muziek, omdat zijn muziek op de radio geboycot werd. Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/C%C3%A1tulo_Castillo

Volledige vertaling
Nummer