Mei 2008. Giovanna Nuñez zingt de tango Moneda de cobra van Horacio Sanguinetti (tekst) en Carlos Viván (muziek). De gitaarbegeleiding is van haar vader Mario Nuñez. De Uruguayaanse Giovanna lijkt een eendagsvlieg. Haar debuut in 2008 was overtuigend en werd geprezen, maar daarna kwam er voor zover ik kan zien helaas geen follow-up.
Tag: Giovanna Nunez
Fuimos
Wij waren de hoop die geen werkelijkheid werd, die geen glimp van zijn zachtmoedige middag kon opvangen.
Wat een prachtige tekst heeft deze tango Fuimos, oftewel: “We waren”. En wat een práchtige opbouw. Het is bijna een lesje Spaanse grammatica. Het eerste couplet begint met Fui, “Ik was”, het tweede met Fuiste, “Jij was” en de resterende coupletten beginnen steeds met Fuimos, “Wij waren”. Ook de taal is prachtig. De tekst stroomt over van vergelijkingen die allemaal liefdesverdriet betreffen: regens van as en vermoeidheid, gemorste druppels azijn op wonden, liefdeshoop die geen glimp van zijn zachtmoedige middag kan opvangen. De tekstdichter is afgewezen en zijn wereld is ingestort. Het resultaat is desolaat liefdesverdriet dat wordt beschreven in prachtige beelden, de ene vergelijking na de andere. Je zou er bijna zelf bij neerstorten…
De tekst van deze Fuimos is van Homero Nicolás Manzione Prestera (1907-1951), kortweg Homero Manzi. Hij was een Argentijnse tangotekstschrijver, auteur van verschillende beroemde tango’s, zo’n 150 in totaal. Hij werd geboren in Añatuya, in provincie Santiago del Estero. Manzi was al van jongs af aan geïnteresseerd in literatuur en tango. Na een korte periode in de journalistiek werkte hij als literatuurprofessor en professor Spaans. Om politieke redenen – hij was lid van een volkerennationalistische organisatie – werd hij uit zijn professoraat gezet en besloot hij zich aan de kunsten te wijden. Behalve met het schrijven van tangoteksten hield hij zich ook bezig met het maken van films. Bron: https://en.wikipedia.org/wiki/Homero_Manzi
Als geen ander heeft Manzi tangoteksten met poëzie verrijkt. Hij was een dichter zonder ooit een dichtbundel te publiceren. Zijn poëzie kwam tot uiting in zijn liederen. Zonder zijn dichterlijke gevoelens op te geven werd hij immens populair. Hij nam zijn toevlucht tot metaforen, zelfs surrealistische, maar wel zó, dat ook gewone mensen zijn boodschap begrepen. In zijn teksten gebruikte hij nooit Lunfardo (het slang van Buenos Aires), hoewel zijn werk op een breed publiek gericht was. In tegenstelling tot andere grote auteurs, zijn zijn teksten geen kronieken van een sociale onrechtvaardigheid, noch brengen ze morele boodschappen over. In zijn verzen zijn vaak, net zoals in de tango, zowel verlangen als nostalgie aanwezig. Via dit tweetal schildert Manzi mensen en dingen met tederheid en sympathie. De arme, voorstedelijke wijk is zijn decor. In zijn beroemde tango Sur uit 1948, waarvan de muziek geschreven werd door bandoneonspeler Anibal Troilo, komt de essentie van zijn werk samen: de poëzie van een zuidelijke buitenwijk van Buenos Aires. Bron: https://www.todotango.com/english/artists/biography/68/Homero-Manzi/
Volledige vertalingGiovanna y Mario Nunez – Cada Vez Que Me Recuerdes
Extraverte dame met rood haar, deze uit Uruguay afkomstige Giovanna Nunez. Begeleid door (vader?) Mario Nunez zingt ze hier het prachtige Cada vez que me recuerdes, vooral toch bekend door de uitvoering van Troilo/Fiorentino. Dit filmpje is uit een optreden uit 2008, waarvan op Youtube meer videos te vinden zijn. Op Spotify vond ik nog een album uit 2010: Tangoxidado, volgens haar biografie op Todotango haar tweede. Deze biografie eindigt met “She […] tries to avoid an obvious repertoire and takes a risk in rescuing the great compositions not always duly spread. She presents them from a standpoint rather unconventional but with the clear purpose of not missing the “dirt” of the genre. Tango, according to her, can be anything, but never light.”