Ik kijk naar je en ik weet het niet, het is moeilijk voor mij om te geloven dat jij dezelfde bent als die waarvan ik ooit hield.
Prachtige wals, deze Parece mentira. Geen opzwepende wals, maar weemoedig verwoord liefdesverdriet. In de tekst van deze wals wordt in schone zinnen de onttovering verwoord van iemand die onverwacht geconfronteerd wordt met een liefdesverlating. Het lied begint de onbeweeglijke toestand van de tekstdichter te schetsen: “Ik ben zoals altijd, ik ben nooit veranderd, mijn kleding is hetzelfde als hiervoor, mijn leven ook“. Dan komt het besef: “het lijkt ongelooflijk (parece mentira) hoe alles in één klap kapot kan gaan, ik kijk naar je en ik weet het niet, het is moeilijk voor mij om te geloven dat jij dezelfde bent als diegene waarvan ik ooit hield“. Dubbelzinnig ook, want tussen de regels zou je misschien ook kunnen lezen dat de relatie niet meer zo boeiend was?
De muziek van deze wals is van Francisco Canaro. De zeer poëtische tekst is, hoe kan het ook anders, van Homero Manzi, een dichter die uitblonk in gevoelige, dichterlijke regels, meestal over melancholische onderwerpen zoals gewezen liefdes en de nostalgie naar oude buurten. Manzi was zeer productief. Met Canaro schreef hij zeven nummers (o.a. Nobleza de arrabal), met Troilo zes (o.a. Sur), met Malerba ook zes (o.a. Mi taza de café), twaalf met Demare (o.a. Malena) en zevenendertig met Sebastián Piana (waaronder veel milonga’s). In totaal produceerde Manzi zo’n 150 teksten. Zie: https://tango.info/lyric/HomerManzi
Het nummer Parece mentira is in de vorige eeuw niet vaak uitgevoerd. De oorspronkelijke uitvoering door Francisco Canaro met zanger Alberto Arenas uit 1949 maakt maar weinig indruk. Veel later, in 1970, kwam de bekende uitvoering van de toen 59-jarige Nelly Omar, op gitaar begeleid door José Canet.
Volledige vertaling